Veel potentieel, onvoldoende uitgewerkt

De Amerikaanse schrijfster Meg Gardiner werkt en woont in Engeland. Haar grote doorbraak als thrillerauteur beleefde ze met De Dirty Secrets Club. Hierin introduceerde ze forensisch psychiater Jo Beckett, die vervolgens ook de hoofdrol vertolkte in Geheugenfout en Vals Akkoord. Jo is Californische met een zweempje Oost-Aziatisch bloed. In haar psychologische autopsies doet ze onderzoek naar de psyche van een slachtoffer om erachter te komen hoe hij of zij is gestorven. Eenmaal de waarheid achterhaald, is de moordenaar niet veilig meer...
De spelbreker is het vierde deel in deze reeks.

We komen Jo Beckett tegen terwijl ze onderzoek doet naar een moord op een advocaat, die is omgekomen in een voormalige goudmijn in de Sierra Nevada. Als ze samen met haar vriend Gabe in de buurt van de mijn aan het rondsnuffelen is, stuiten ze op een groep twintigers die meedoet aan een ‘urban realitygame’, georganiseerd voor het rijkeluismeisje Autumn Reiniger die haar eenentwintigste verjaardag viert. Tijdens dit spel wordt een misdaadsituatie nagebootst, waarin de deelnemers ieder een eigen rol toebedeeld krijgen. De politie wordt van tevoren ingelicht zodat pistoolschoten, noodkreten en opstootjes bewust worden genegeerd. Wat Jo Beckett en Gabe niet kunnen vermoeden is dat de feestvierders eigenlijk slachtoffers zijn van een echte misdaad. De groep vrienden wordt namelijk gegijzeld door drie gemaskerde figuren die in een vooraf geplande actie het spel zijn binnengedrongen. Ze eisen losgeld van de steenrijke vader van Autumn.

Jo en Gabe kunnen niet anders dan zich over te geven. Samen met de jongeren worden ze naar de leider van de ontvoerders gebracht, maar onderweg crasht de auto in een diep ravijn. Tussen de overlevenden die willen ontsnappen en de overblijvende ontvoerders begint een angstig kat-en-muisspel...
Meg Gardiner schetst een interessant uitgangspunt voor het boek: een verwend, rijk meisje mag met een stel vrienden meedoen aan een realityspel waarbij misdaden worden gesimuleerd. Haar vader hoopt dat ze iets leert over het echte leven en haar angsten overwint. Echter laat de uitwerking van de verwachtingsvolle plot te wensen over. Vooral het onsamenhangende begin is ondermaats. Oppervlakkige personages die zonder introductie ten tonele verschijnen, misplaatste humor en een verwarrende schrijfstijl zorgen ervoor dat de spanning niet weet door te dringen.

Gelukkig heeft Gardiner nog wel een aantal onverwachte wendingen in petto. Dat deze pas in het midden van het boek plaatsvinden, is jammer, maar zorgt wel voor een tempoversnelling in het verhaal. Mocht hij niet al zijn afgehaakt, dan is de aandacht van de lezer weer getrokken. Het feit dat ze vastzitten in een ravijn zorgt voor psychologische emoties bij de leden van de groep. Pijn, dorst, kou, angst en isolatie: Gardiner weet de gemoedsbewegingen feilloos te beschrijven en ze laat zien dat ze wel degelijk een spannend verhaal kan componeren.

De barre weersomstandigheden in de wildernis, een bloedstollende achtervolging bij een verlaten ranch en een oplopende ontsnappingsdruk bij de groep maken het verhaal tot een helse survivaltocht die ontaardt in een geweldig kat-en-muisspel. Weet de groep uit handen te blijven van haar ontvoerders?
Na dit hoopvolle, spannende middenstuk verwacht je dat er naar iets geniaals wordt toegewerkt, maar helaas laat Gardiner de volhoudende lezers in de steek. De survival in de wildernis wordt langdradig en biedt weinig tot geen verrassingen. Het einde is simpel en voorspelbaar.

Vergelijk het verhaal met een autorit, waarbij je eerst doelloos en verdwaald op een 30-kilometerweggetje wanhopig de juiste route probeert te vinden, waarna je plots de goede afslag ziet en in moordend tempo het gaspedaal indrukt om de verloren tijd in te halen. Vervolgens kom je erachter dat je toch de verkeerde kant bent opgereden. De spelbreker bevat een concept met een enorm potentieel, maar dit wordt — jammer genoeg — onvoldoende uitgewerkt. Gardiner bewijst dat ze kan schrijven, maar ze zal een volgende keer meer aandacht moeten besteden aan het verrassen van de lezer. Want dat is wat die wil, toch?