Fijne schrijfstijl, vlotte dialogen, spannend

Er zijn al heel wat boeken geschreven over de beperkte privacyrechten van burgers. Zo schreef Charles den Tex over identiteitsroof in CEL (2008) en deed Joseph Finder dat over bedrijfsspionage in zijn boek Paranoia (2004). De Nederlandse schrijver Herman Vemde beschrijft in Dossier Trapani het gevaar van het opslaan van privégegevens in grote databanken. Het aantal bladzijden dat Vemde in zijn zevende thriller gebruikt, is wellicht wat aan de kleine kant om daadwerkelijk stil te staan bij dit zeer actuele thema. Dat de overheid, de politie, grote commerciële groepen en zelfs je eigen werkgever alles over je te weten kunnen komen, is beangstigend. Nu zullen deze partijen misschien geen kwade bedoelingen hebben, maar persoonlijke gegevens kunnen ook in de verkeerde handen vallen. En dat is precies wat er gebeurt in Dossier Trapani.

Hoofdpersoon is Ed Evers, een noodlijdende makelaar die het geld hard nodig heeft. De verkoop van restaurant ‘De Dommelhoeve’ aan de bloedmooie Jessica Dijkstraten levert hem een flinke som geld op, maar de lucratieve deal laat hem onbewust deel uitmaken van criminele witwaspraktijken. Dijkstraten, die als tussenpersoon en vertegenwoordigster fungeert, verkoopt het restaurant al snel weer door aan Ventura, een investeringsmaatschappij op haar naam . Na nog een doorverkoop wordt het eigendom van de beruchte familie Montero, die het restaurant wil gebruiken als basis voor haar drugshandel. Deze Italiaanse maffiafamilie benadert Evers om meer zaken met hen te doen, maar de integere en brave Evers wilt hier niets van weten. Als hij tot zijn grote verbazing door de politie van de weg wordt geplukt en meegenomen voor verhoor, beseft hij dat hij zich al op glad ijs bevindt.

De Krab, de grootste drugsbaas in Zuid-Nederland, komt tot de ontdekking dat een Italiaanse familie zijn drugsimperium bedreigt. Daar is hij niet blij mee en hij zet alles op alles om zijn monopolie te redden. Daarbij hoopt hij hulp te krijgen van Ed Evers. Hij vraagt Evers om geschikte ruimtes te vinden waarin de Krab zijn wiet kan produceren. Evers blijft bij zijn principes en laat zich niet in met lugubere zaakjes. Maar inmiddels kan hij er niet meer onderuit en is hij een belangrijke schakel in de strijd om de drugshandel in het Zuiden.

Herman Vemde is na zijn pensionering begonnen met schrijven. Die keuze heeft goed uitgepakt, want met zijn debuutthriller Basuko won hij de Schaduwprijs voor het spannendste debuut. Dat Charles den Tex en Tomas Ross tot zijn favoriete auteurs behoren, is duidelijk te merken. Hij behandelt eenzelfde heikele thematiek en hanteert dezelfde fijne schrijfstijl met vlot lopende dialogen. De opbouw, een dosis spanning en twee boeiende hoofdpersonages maken van Dossier Trapani een meer dan degelijke thriller. De drijvende krachten in het verhaal zijn de doodgewone hoofdpersonen, waar de lezer zich gemakkelijk mee kan identificeren. Ed Evers is een nette, oppassende burger die zich van geen kwaad bewust is. Hij komt onvermijdelijk terecht in een erbarmelijke situatie en moet zelf zijn onschuld zien te bewijzen. En zelfs de Krab, een grote drugsdealer, vertoont menselijke trekjes. Door een ongeluk met vuurwerk heeft hij drie vingers verloren, waardoor hij een stompje heeft, met alleen een duim en pink. Omdat Vemde de lezer ook de andere kant van de Krab laat zien – hij heeft een ernstig dementerende moeder – weet hij toch een vleugje sympathie op te wekken.

De kwalijke gevolgen die kunnen ontstaan als persoonlijke dossiers niet goed worden beveiligd, hadden wat meer benadrukt mogen worden, maar toch heeft Vemde van Dossier Trapanieen leuk en spannend verhaal gemaakt. Hij bewijst dat er, naast de gevestigde orde, nog meer thrillertalent in Nederland rondloopt.