De zilverweg is voor mij goud.

De zilverweg

Het boek bestaat uit twee verhalen die elkaar steeds afwisselen. Ze lijken aanvankelijk niets met elkaar te maken te hebben, al vermoed je als lezer natuurlijk van wel.
We leren Lelle kennen, een vader van wie zijn tienerdochter vermist is.
Elke vrije minuut, vooral in de nacht, trekt hij erop uit langs de zilverweg om haar te zoeken. Hij is ervan overtuigd dat ze nog leeft en hij haar zal vinden. Zelfs na drie jaar nog, al heeft zijn vrouw dat idee (en Lelle) al lang verlaten. We lezen hoe hij zichzelf verwaarloost, steeds maar weer gered wordt door de politieagent die zich zijn lot aantrekt.
Het andere verhaal gaat over Meja, die met haar moeder, weer eens naar een andere plek verhuist. We lezen hoe ook zij het zwaar heeft, zoekende is.
De twee verhalen komen langzaam dichter bij elkaar. Om alsnog tot een onverwacht einde te komen.

De beide karakters en het landschap zijn heel goed beschreven. Je voelt de kou, de kilte, de leegte. Zowel bij de mensen als het gebied waarin zij wonen.
Dit boek geeft je de rillingen over de rug, maar niet zozeer van angst, maar door een beklemmend gevoel en vanuit de emotie van de hoofdpersonen.
De personen, relaties en emoties zijn goed uitgediept.
De thema's die in het boek aan bod komen, de emotie, dit alles blijft je nog wel een tijdje bij.
De psychologische thriller de zilverweg is voor mij goud.