Fijne afsluiting van een erg leuke serie

In het begin moest ik even heel erg wennen. Ik weet niet precies waar het aan lag. Misschien was het te lang geleden dat ik de vorige delen las, maar ik vond het begin erg rommelig en kon moeilijk in het verhaal komen. Het leek allemaal van de hak op de tak te springen en er kwamen gebeurtenissen voor in het verhaal die voor mij niets toevoegden. Het voelt alsof er heel erg gehaast en onsamenhangend wordt toegewerkt naar waar het verhaal eigenlijk om gaat: Hudson die naar de middelbare school gaat.
Na een hoofdstuk of vier begin ik er eindelijk in te komen. De hoofdpersonen zijn weer als vanouds, het verhaal komt lekker op gang en ik heb voor de eerste keer geglimlacht.

Leuk ook om te lezen hoe Don een groei heeft doorgemaakt, hij lijkt een stuk verantwoordelijker en volwassener. Logisch ook wel, want hij heeft nu een kind om voor te zorgen. Hij is erg liefdevol naar Hudson toe.
Hudson is ook een enorm leuk personage, net als zijn vrienden van de basisschool. Het is allemaal goed uitgewerkt en doordacht. Ze zijn wel wat wijs voor hun leeftijd en uiteraard is het verhaal hier en daar wat ongeloofwaardig, maar niet op een storende manier.

Alledaagse thema’s worden behandeld zoals vaccinatie, een juiste werk-privébalans en iedereen maar van een label willen voorzien. Dit maakt dat dit boek veel serieuzer is dan de eerdere twee delen. Het is minder humor, meer volwassenheid. Maar ergens past dat wel bij dit verhaal en bij hoe iedereen is gegroeid en wat hun nieuwe rol nu is (Don en Rosie als ouders).

Het is even wennen vanwege de andere inslag: de serieuze in plaats van de humorvolle. Eenmaal gewend is het als vanouds. Ontzettend leuke personages, grappige gebeurtenissen en soms lekker ongemakkelijk. Een fijne afsluiting van een erg leuke serie.