Levendige personages in een matige thriller

Pjotr, Oorlogswinter, Briefgeheim, Koning van Katoren… Bijna iedereen kent Jan Terlouw wel van zijn kinderboeken die bekroond, verfilmd en in veel landen vertaald werden. Zijn dochter Sanne Terlouw trad in zijn voetsporen en schreef diverse kinder- en educatieve boeken. Een paar jaar geleden (in 2006) besloten ze samen boeken voor volwassenen te gaan schrijven. Na De charmeur, Venijn, De apotheker en De blauwe tweeling is De vuurtoren de vijfde thriller van vader en dochter Terlouw.
Net als in de vorige boeken spelen in De vuurtoren vader Job en dochter Leonie als speurdersduo Reders & Reders de hoofdrol. Leonie ontmoet de lieve, roodharige Lars en raakt tot over haar oren verliefd op hem. Ze trouwen en al snel raakt Leonie in verwachting. Wanneer Lars voor zijn werk naar Amerika moet en Leonie niet meekan omdat ze al in haar zevende maand is, gebeurt er iets onverklaarbaars: Lars verdwijnt spoorloos. Cold feet? Leonie gelooft het niet en gaat samen met haar vader op onderzoek uit. Als ze eindelijk het gevoel hebben dat ze dichterbij komen, krijgt Leonie een getypte brief met slechts 1 regel: ‘Hou op met zoeken. Als jullie me vinden, brengen ze me om. Lars.’ Maar waarom vragen Lars’ ontvoerders geen losgeld? Leeft hij echt nog wel?
In het begin van het boek ligt het verteltempo erg hoog, in 24 bladzijden worden een aantal maanden beschreven. Leonie ontmoet Lars, wordt verliefd, trouwt met hem, raakt zwanger en verhuist vervolgens samen met hem naar Amerika. Daarna zakt het verteltempo behoorlijk en beschrijven de volgende 264 bladzijden slechts één maand. Dit is erg vreemd voor de lezer, doordat de tijd in het begin zo snel gaat, komt hij niet lekker in het boek. Vervolgens is het weer een beetje te langdradig. Bovendien is het taalgebruik kneuterig, het lijkt meer voor kinderen geschreven en de lezer moet er erg aan wennen. Naarmate het verhaal vordert, wordt het wel steeds spannender en gaat de lezer minder op het taalgebruik letten, en meer meeleven met Leonie. Want dat is echt een pluspunt van De vuurtoren: de personages zijn echte mensen die gaan leven, ze worden op subtiele wijze prachtig omschreven.
De vuurtoren is al met al een aardig boek, het verhaal is niet heel bijzonder en niet superspannend, maar de levendige personages maken een hoop goed. Dit boek kan goed afzonderlijk van de andere Reders & Reders-boeken gelezen worden, maar om echt in het verhaal te komen is het waarschijnlijk leuker om ze allemaal te lezen.