Lezersrecensie
Alle ogen op Mia, een prachtige Sealgood roman
Alle ogen op Mia is een prachtige feelgood roman. Voor iedereen die van een warm verhaal vol hoop, liefde, persoonlijke groei èn natuurlijk zeehonden houdt!
We volgen Mia, die begint aan een nieuwe baan als verzorger bij zeehondenopvang WEC. Samen met haar collega’s zet ze zich in voor de verzorging van aangespoelde – vaak gewonde – zeehonden, met als doel hen uiteindelijk weer vrij te laten in zee. Wanneer een zeer jonge zeehondenpup binnenkomt, geeft Mia haar de naam Kiko, wat ‘hoop’ in het Japans betekend. Niet alleen symboliseert het de strijdlust en kwetsbaarheid van Kiko, maar ook het proces waar Mia doorheen gaat. Wanneer de livestream van het centrum plotseling viral gaat, staat Mia ineens volop in de spotlights. Terwijl duizenden kijkers betoverd raken door de kleine zeehond Kiko, voelt Mia de druk toenemen. Ze worstelt met zichtbaarheid, verwachtingen van buitenaf, en de onzekerheden uit haar verleden.
Ondanks de moeilijkheden in haar jeugd en op latere leeftijd èn het gevoel altijd in de schaduw van haar vader te staan heeft Mia gekozen om haar eigen pad te bewandelen. Het is mooi om te lezen hoe veel persoonlijke groet Mia doormaakt. Ze leert pijnlijke herinneringen onder ogen te zien en durft gaandeweg moeilijke keuzes te maken om voor zichzelf te kiezen. Dit wordt op een gevoelige en herkenbare manier uitgewerkt.
Tegelijkertijd biedt het verhaal ook luchtigheid in de vorm van liefde, humor, familiebanden en vriendschappen. Wat later in het verhaal leert ze – de molenaarszoon die fantastisch kan bakken – Thomas kennen, langzaamaan bloeit er iets moois en romantisch tussen heb op.
En dan is er nog mevrouw Visser. Ik kon haar zelfgebakken stroopwafels bijna proeven tijdens het lezen. De band tussen haar en Mia is erg mooi. Zij hebben een positieve en helende invloed in elkaars leven. Dit voegt een warme en ontroerende laag toe aan het verhaal.
Twee van mijn favoriete quotes in het boek: “Soms heb je gewoon iemand nodig die je vasthoudt als je wankelt.” & "Je kunt wel proberen in andermans jasje te passen, maar die zal nooit zo lekker zitten als je eigen maat."
Muskee heeft zeker veel moeite gedaan heeft om research te doen en de wereld van zeehondenopvang realistisch neer te zetten. Als iemand die zelf een tijdje in de zeehonden wereld heeft gewerkt, herkende ik veel informatie. Dat vond ik ontzettend tof.
Wist jij bijvoorbeeld dat een zeehond op het land hobbelt om vooruit te komen, maar in het water zo’n 35 km/u kan zwemmen? Dit doet hij door zijn achtervinnen te spreiden als flippers – waardoor snel veel vaart ontstaat – terwijl hij stuurt met zijn voorvinnen. Dit soort informatie vertelde ik vaak tijdens voedermomenten voor publiek. De zenuwen die Mia heeft ervaren om – de eerste keer – voor een groep te spreken, waren dan ook heel herkenbaar voor mij.
We volgen Mia, die begint aan een nieuwe baan als verzorger bij zeehondenopvang WEC. Samen met haar collega’s zet ze zich in voor de verzorging van aangespoelde – vaak gewonde – zeehonden, met als doel hen uiteindelijk weer vrij te laten in zee. Wanneer een zeer jonge zeehondenpup binnenkomt, geeft Mia haar de naam Kiko, wat ‘hoop’ in het Japans betekend. Niet alleen symboliseert het de strijdlust en kwetsbaarheid van Kiko, maar ook het proces waar Mia doorheen gaat. Wanneer de livestream van het centrum plotseling viral gaat, staat Mia ineens volop in de spotlights. Terwijl duizenden kijkers betoverd raken door de kleine zeehond Kiko, voelt Mia de druk toenemen. Ze worstelt met zichtbaarheid, verwachtingen van buitenaf, en de onzekerheden uit haar verleden.
Ondanks de moeilijkheden in haar jeugd en op latere leeftijd èn het gevoel altijd in de schaduw van haar vader te staan heeft Mia gekozen om haar eigen pad te bewandelen. Het is mooi om te lezen hoe veel persoonlijke groet Mia doormaakt. Ze leert pijnlijke herinneringen onder ogen te zien en durft gaandeweg moeilijke keuzes te maken om voor zichzelf te kiezen. Dit wordt op een gevoelige en herkenbare manier uitgewerkt.
Tegelijkertijd biedt het verhaal ook luchtigheid in de vorm van liefde, humor, familiebanden en vriendschappen. Wat later in het verhaal leert ze – de molenaarszoon die fantastisch kan bakken – Thomas kennen, langzaamaan bloeit er iets moois en romantisch tussen heb op.
En dan is er nog mevrouw Visser. Ik kon haar zelfgebakken stroopwafels bijna proeven tijdens het lezen. De band tussen haar en Mia is erg mooi. Zij hebben een positieve en helende invloed in elkaars leven. Dit voegt een warme en ontroerende laag toe aan het verhaal.
Twee van mijn favoriete quotes in het boek: “Soms heb je gewoon iemand nodig die je vasthoudt als je wankelt.” & "Je kunt wel proberen in andermans jasje te passen, maar die zal nooit zo lekker zitten als je eigen maat."
Muskee heeft zeker veel moeite gedaan heeft om research te doen en de wereld van zeehondenopvang realistisch neer te zetten. Als iemand die zelf een tijdje in de zeehonden wereld heeft gewerkt, herkende ik veel informatie. Dat vond ik ontzettend tof.
Wist jij bijvoorbeeld dat een zeehond op het land hobbelt om vooruit te komen, maar in het water zo’n 35 km/u kan zwemmen? Dit doet hij door zijn achtervinnen te spreiden als flippers – waardoor snel veel vaart ontstaat – terwijl hij stuurt met zijn voorvinnen. Dit soort informatie vertelde ik vaak tijdens voedermomenten voor publiek. De zenuwen die Mia heeft ervaren om – de eerste keer – voor een groep te spreken, waren dan ook heel herkenbaar voor mij.
1
Reageer op deze recensie
