Zij was het

In hun jeugd waren Annabel, Esther, Tanya en Chloe onafscheidelijk. Nu, jaren later, ontvangen ze allemaal geheel onverwacht een uitnodiging van Poppy. Ze nodigt hen uit voor een exclusief vrijgezellenfeest op een luxe privé-eiland op de Bahama’s, inclusief firstclass vliegtickets. Niemand van hen heeft Poppy – het buitenbeentje van hun vroegere groep – in al die jaren nog gesproken. Maar haar Instagram laat zien dat ze tegenwoordig alles goed voor elkaar heeft. Nieuwsgierigheid wint het, en wie slaat er nou een all-inclusive vakantie op een Caribisch eiland af?

Eenmaal op het eiland blijkt het afgelegener dan gedacht: geen wifi, geen andere mensen, én Poppy heeft een aantal strikte regels, waaronder het inleveren van telefoons. De eerste ontmoeting tussen de vijf vrouwen verloopt stroef en onwennig. Niet gek, na jarenlang geen contact te hebben gehad. Door perspectiefwisselingen krijg je een goed beeld van de gedachten en gevoelens van de andere vier, zowel in het heden als in het verleden. Tegelijkertijd bieden de dagboekfragmenten van Poppy steeds meer inzicht in haar pijnlijke schoolverleden. Opvallend is dat de vier vrouwen nauwelijks berouw lijken te tonen. Voor hen ligt het verleden achter hen. Want, zo erg was het toch allemaal niet?

Poppy lijkt in elk geval drastisch veranderd: zelfverzekerd, knap en succesvol. Maar of zij het verleden ook achter zich heeft gelaten blijft de vraag. Tijdens wandelingen, drankavonden en mysterieuze spellen groeit de spanning. Poppy gedraagt zich steeds vreemder, met opmerkingen die rechtstreeks naar het verleden lijken te verwijzen. Dan loopt een feestavond volledig uit de hand en is Poppy ineens verdwenen. De meiden weten niet meer of ze elkaar nog kunnen vertrouwen. Heeft een van hen er iets mee te maken? En wanneer hun diepste geheimen worden onthuld, slaat de droomvakantie om in een regelrechte nachtmerrie.

Richting het einde begin je steeds meer te begrijpen wat de èchte reden is achter de uitnodiging voor het vrijgezellenfeest op een afgelegen eiland. De onderliggende spanning en mysterie blijven constant voelbaar. Als lezer wilde ik het boek niet wegleggen, ik móest weten hoe het verhaal werkelijk in elkaar zat. Ondanks dat er in mijn achterhoofd wel een vermoeden aanwezig was, heeft de plottwist me verrast. Het zorgde voor een totaal andere maar toch zeer passende wending. Het voelde alsof het laatste puzzelstukje eindelijk op z’n plaats viel.

De dagboekfragmenten vond ik een enorm waardevolle toevoeging. Ze geven een helder beeld van hoe Poppy haar schooltijd werkelijk heeft beleefd. Wat daarbij sterk naar voren komt, is dat de andere vier meiden totaal geen besef lijken te hebben van de impact die hun gedrag op haar heeft gehad. Hoogstwaarschijnlijk dachten ze écht dat het allemaal wel meeviel. Gilbert weet dit op een indrukwekkende manier over te brengen dankzij haar levendige, beeldende schrijfstijl. Juist daardoor voelde ik als lezer soms flinke frustratie: hoe kun je zó naïef zijn? Het onbegrip en de onverschilligheid worden pijnlijk voelbaar gemaakt.