wel schreeuwen maar niet bijten

het zijn grote schoenen die je moet vullen als je in de voetstappen van Stieg Larsson wil treden en dat is ook niet helemaal gelukt. het verhaal mist de finesses van de eerste drie delen, en Mikhael en Lisbet komen minder uit de verf dan je zou hopen. het lijkt een beetje of ze een plekje moesten krijgen in dit verhaal en in een bestaand verhaal geschreven zijn. het plot op zich is wel aardig, geschreven met de huidige millieustand van de wereld in het achterhoofd en het feit dat er altijd mensen zullen zijn die hier een slaatje uit willen slaan. we verplaatsen ons naar het plaatsje Gasskass, een plaatsje in het hoge noorden van zweden waar we kenismaken met Henri de gemeentesecretaris met gokschulden 9 en dus uitermate chantabel), zijn vrouw Pernilla dochter van Mikael en haar zoontje Lucas. ook maken we kennis met Svala, het nichtje van Lisbet die aangesteld is als tijdelijk voogd. onafhankelijk van elkaar zijn mikhael en lisbet is Gasskass en daar begint ook het probleem van de schrijver want hoe laat je dit geloofwaardig overkomen. dit lukt maar ten dele. Het duurt lang voordat het verhaal op gang komt en je moet wel even doorbijten om bij de meer interessante delen te komen. op het eind wordt de spanning wel opgevoerd en komt er iets van de glans van de eerste drie delen te voorschijn. helaas heeft de schrijver het net niet helemal waar kunnen maken en dat is jammer.