Wat te fragmentarisch om me echt te grijpen ...

"Op een andere planeet kunnen ze me redden' van Lieke Marsman is voor mijn gevoel iets te essayistisch, rationeel en fragmentarisch. De gedachtengang in het boek is interessant: welke hoop kun je nog hebben als je niet langer te leven hebt? Voor de atheïst maakt het niet uit of er nog een 'leven is na de dood', voor de gelovige eigenlijk ook niet, want als 'de hemel' onverhoopt toch niet bestaat merk je daar na je dood niets van. Blijft over: het vasthouden aan het idee van de mogelijkheid dat er meer is dan de dood als 'hoop' om de laatste levensfase te kunnen dragen. En die mogelijkheden ziet de schrijfster in zowel wetenschap (kwantum-mechanica), als in buitenaards leven op andere planeten als in bijna-dood-ervaringen van velen. De bewijzen hiervoor haalt Marsman uit vele (filosofische) werken en beschrijvingen. Helaas voelt dit voor mij te 'rationeel' aan en is de verbinding met haar ziekte- en sterfproces erg mager. Daardoor grijpt het boek me niet echt.