Het leven is pijnlijk en teleurstellend

Het debuut van Michel Houellebecq kreeg al snel een cultstatus, daarna is Houellebecq uitgegroeid tot enfant terrible van de (Franse) literatuur. We lezen over een depressieve man die ziet hoe zijn lelijke collega tevergeefs probeert vrouwen te versieren en hem uiteindelijk maant om een daad te stellen.
Houellebecq schrijft met veel relativerende ironie, toch lijkt het of hij een boodschap meegeeft met zijn romans, het ene moment kun je als lezer grinniken, het andere moment je ergeren. Zijn boeken laten je nog lang nadenken over het verhaal, de personen, de samenleving, het leven.
In het nawoord van de vertaler staat het volgende: "Houellebecq vindt dat een schrijver het lijden moet cultiveren, uitbuiten, grondig leren kennen in al zijn vormen en facetten. Hij moet het leven leren verachten en haten, want alleen zo kan hij een werkelijk authentiek oeuvre voortbrengen. Een schrijver moet aanvallen: Elke samenleving heeft haar zwakke punten, haar wonden. Leg je vinger op de wond en druk goed hard. Spit de onderwerpen uit waarover niemand wil horen. De achterkant van de façade. Leg de nadruk op ziekte, lelijkheid, verval. Praat over de dood en over de vergetelheid. Over afgunst, liefdeloosheid, frustratie. Wek afkeer op, dan zit je goed."
Ja, Houellebecq zat meteen goed bij zijn debuut, De wereld als markt en strijd wekt je afkeer, maar tegelijkertijd ook je bewondering op.