Jezelf verliezen in een labyrint

Wat een dwaaltuin was dit boek. Je begint eraan en hebt geen idee waarheen het gaat. Je dwaalt samen met Piranesi door zalen en gangen, langs standbeelden en vogels en nog weet je niet waarheen je gaat. Het boek trekt aan je, neemt je mee, je verliest jezelf erin, maar je raakt de weg niet kwijt. Steeds opnieuw krijg je een stukje van de puzzel en uiteindelijk kun je die (bijna) in zijn geheel leggen.
Hoofdpersoon Piranesi heeft een heerlijke naïviteit en blijmoedigheid, zijn wij die kwijtgeraakt? De andere mensen in het boek zijn gevoelloos lijkt het, totdat 16 komt en dan komt alles in een stroomversnelling, net zoals de getijden in een vloedgolf komen.
Aan het einde blijf je achter een gevoel van voldoening en tegelijkertijd met een gevoel van verlies.
Is Paranesi fantasy met een literaire inslag of een literair boek met een mystiek tintje? Wat maakt het uit, het is een boek om je in te verliezen en een boek dat je stof tot lang nadenken geeft.