De westerse wereld, depressief en impotent?

Houellebecq schreef een boek dat je lichtelijk terneergeslagen achterlaat. In het begin schijnt er nog humor tussen de regels door, maar het einde is behoorlijk zwart.
De verteller is depressief, slikt antidepressiva en vervult van spijt gaat hij op zoek naar een vriend van vroeger en naar zijn oude vriendinnen. Hij vertelt over de van zichzelf vervulde hogere stand, de geknechte boeren, de eenzame steden, het lege platteland.
Hoewel de verteller op zoek is naar de vrouwen die ooit zijn geliefden waren, houdt hij niet van vrouwen. Hij reduceert ze tot geslachtsdelen en is eigenlijk verder niet echt in ze geïnteresseerd.
Toch is Houellebecq een schrijver die je blijft lezen, hij beschrijft de natuur, filosofeert en legt uit en laat je de wereld zien vanuit zijn standpunt. Daar kun je het dan wel of niet mee eens zijn, dat zal Houellebecq worst wezen.