Alzheimer en het langzaam wegglijden

Renée van Marissing wilde een boek schrijven over iemand die langzaam de taal kwijtraakt. Dat was de opmaat naar het boek Gelukkige dagen dat het leven met jongdementie beschrijft.

Sil, is 46 jaar, een intelligente vrouw met een baan naar haar hart. In het begin van het boek is ze net weer aan het werk nadat ze in de ziektewet heeft gezeten vanwege een burn-out. Maar was het wel een burn-out? Het werken valt Sil niet mee, ze blijft vergeetachtig, valt in herhalingen, vergeet spullen en afspraken, maakt ruzie en is chaotisch geworden. Lina, de partner van Sil is er niet gerust op en na grondig onderzoek blijkt het dat Sil lijdt aan Alzheimer. Dit wetende proberen ze om nog gelukkige dagen te hebben samen.

In het begin leer je Sil kennen en is het boek vanuit haar geschreven. Daarna schuift het perspectief van Sil naar Lina, naar hun vrienden en weer terug. Door deze wisselingen zie je ze, allemaal op hun eigen manier, worstelen met het gegeven dat Sil Alzheimer heeft.

Sil vindt het vreselijk dat ze niet meer midden in het leven staat, ze hangt erbij “aan een touwtje of zo”…
Ze takelt lichamelijk snel af, het eten wordt lastig, ze wordt mager, haar slaap-waak-ritme verandert, ze gaat dwalen, weet niet meer waar ze is. Iedereen probeert op zijn manier er voor haar te zijn. Van Marissing beschrijft dit proces helder, ook de reacties van de vrienden van Sil zijn zoals mensen vaak reageren bij zulke omstandigheden.

Het boek leest lekker weg, de schrijfstijl is eenvoudig, compact en onopgesmukt met veel natuurlijke dialogen. Helaas blijft de schrijver wel wat aan de oppervlakte. Meer diepgang zou een mooie toevoeging zijn geweest, bijv. gesprekken tussen de partners over de toekomst en wat te doen als Sil niet meer thuis zou kunnen blijven. Over de veranderingen en wat dat bij elkaar teweeg brengt. Over de onmacht die ze voelen, de angst voor de toekomst, de veranderingen in hun relatie. Dat zou de karakters van de hoofdpersonen meer hebben uitgediept, nu blijven ze wat vlak.

Renée van Marissing vertelt in een interview dat ze niet bewust een boodschap in het boek heeft willen stoppen. Al dan niet bewust, het boek straalt uit dat je in het nu moet proberen te leven. Je minder zorgen maken over de toekomst, het verleden laten en genieten van de dagen op rij. Positief blijven, zoals de hoofdpersoon in Happy Days van Beckett.

Al met al een licht geschreven boek over liefdevolle relaties van mensen die leven met een zwaar onderwerp.