Meespeuren naar de dader in Mollendaal

De Vlaamse auteur Dominique Biebau is schrijver van enkele misdaadromans. Zijn boek Russisch voor beginners won de Hercule Poirotprijs in 2019 en de Gouden strop in 2020. Na Het Mollenfeest, keert hij terug naar Mollendaal met De Christiemoorden.

Mollendaal is een fictief dorpje waar zelden wat gebeurt. Maar net als in Agahta Christie’s St Mary Mead zijn de inwoners van groot belang. Hun doen en laten lijken gewoon, maar er smeult voldoende onder de inwoners. De meeste van hen hebben geen idee wat er speelt, maar de dames van de leesclub Met Thrillende Vingers wel. Voor een uitnodiging voor hun leesclub is geen boek nodig, maar onderwerp zijn van een vette roddel wel.

Judith is hoofd van de plaatselijke bibliotheek. Ze houdt boven alles van boeken, een stuk minder van mensen. Maar helaas moeten die laatste wel toegang hebben tot de boeken en dus de bibliotheek. Ze wordt opgescheept met een nieuwe medewerker die totaal niet geschikt is en dan krijgt ze ook nog eens te maken met vreemde pakketjes waarin beduimelde Agatha Christie romans inzitten. Langzaam wordt duidelijk dat er iemand het heeft gemunt op bepaalde inwoners van Mollendaal.

Vanuit wisselend perspectief wordt het verhaal verteld van de inwoners van Mollendaal en de vreemde pakketjes. De meeste hoofdstukken zijn geschreven vanuit Judith, maar die worden afgewisseld met anderen, zoals Isabel die terug is gekomen en de functie van politieagent vervuld. Tussendoor krijgt de lezer aanwijzingen in de vorm van bewijsstukken, die terug te voeren zijn op de dader, maar het blijft lang onduidelijk wie dat is.

De personages zijn niet heel diep uitgewerkt. Je krijgt als lezer precies genoeg van ze mee, zodat ze het verhaal compleet maken. Dat is ook voldoende, want het draait om de gebeurtenissen in Mollendaal en de zoektocht naar de dader. Het boek leest vlot, mede door de afwisseling in de hoofdstukken, maar ook door de fijne schrijfstijl van de auteur die een hoop humor door laat klinken en de stemmen van zijn personages goed weet neer te zetten.

De rode lijn van de Agatha Christieboeken die aanwijzingen bevatten is een mooie vondst en werkt goed. Zelf speuren blijkt nog wel lastig te zijn. De aanwijzingen die worden gegeven zitten subtiel verwerkt in het verhaal en worden pas duidelijk als de auteur het daar tijd voor vindt en het zijn personages laat ontdekken. Het is dan aan het einde toch een verrassing wie er verantwoordelijk is voor de problemen in Mollendaal.

Het boek mag zich scharen onder cosy crime en daarbij is de spanning minimaal. De term ‘misdaadroman’ is goed gekozen voor het boek. Het schept geen hoge verwachtingen van de spanning, maar de misdaad is zeker aanwezig. Toch zit er een mooie opbouw van onderhuidse spanning in het boek, dat doorwerkt naar een climax aan het einde, waar de dader bekend wordt. Alle puzzelstukjes vallen op hun plaats en onbelangrijke dingen die aan het begin van het boek zijn opgeworpen, blijken toch hun nut te hebben gehad.

De Christiemoorden is een prettig leesbaar boek, waarin je als lezer mee mag puzzelen, je onder mag dompelen in het dorpsleven en tot het einde in ongewisse blijft wat er nu precies is gebeurd en door wie.