Het komt in de beste families voor

Excessen bij het ontgroenen van studenten en de grote toestroom van vluchtelingen die in onder meer ons land een veilig heenkomen zoeken. Martje van der Brug (1959) brengt deze twee actuele maatschappelijke thema's bij elkaar in haar derde roman "Zo doen we dat hier." De flaptekst bevat een fout, die eruit bestaat dat een van de personages op de achterflap anders heet dan in het boek zelf. Een klein foutje dat te vergeven is.

Martje van der Brug debuteerde met "Havo is geen optie" waarin zij ouders beschrijft die geen genoegen nemen met minder dan het hoogste niveau. Ook in haar tweede roman "Wat doen we met moeder" snijdt zij een actueel en heikel onderwerp aan: euthanasie. Alle drie de romans spelen zich af in het villadorp Berkheij.

In "Zo doen we dat dat hier" maakt de lezer kennis met Dirk die zijn studie rechten van ondergeschikt belang vindt aan zijn leven als corpslid. Hij is in beschonken toestand betrokken bij een incident met verstrekkende gevolgen en een schorsing volgt. Hij verschuilt zich op het landgoed van zijn ouders om een schandaal te voorkomen en zijn studie af te ronden. Juist op dat moment stelt zijn moeder het koetshuis op het landgoed ter beschikking aan een vluchtelingengezin. Dochter Yasmin en Dirk zien elkaar zitten, maar niet tot ieders vreugde.

Het verhaal wordt in chronologische volgorde verteld door Dirk, zijn moeder Elisabeth, zijn vriend Roest, vader van het vluchtelingengezin Khalid en diens zoon Mohammed. Zo verandert in elk hoofdstuk het perspectief. Door deze personages ieder een kant van de vele kanten die er aan de vluchtelingenproblematiek zit te laten belichten, blijft het boek objectief. Dat is te prijzen, maar het wordt daardoor enigszins politiek correct. De karakters blijven hierdoor ook vrij eendimensionaal.

Omdat de hoofdstukken aan de korte kant zijn, is snel schakelen tussen de personages geboden. Hierdoor wordt het soms wat verwarrend en rommelig.

Martje van der Brug geeft een aardig inkijkje in het corpsleven waarbij de lezer getrakteerd wordt op het corpsjargon van de brallende ballen waarmee Dirk zich omgeeft. Termen als "sjaarzen," "verticale," en "jaarclub" komen veelvuldig terug en maken het voor de outsider niet perse inzichtelijker, maar echt storend is dat niet.

Van de islam bestaat het idee dat het een geloof is dat vrouwen onderdrukt. Door het beschrijven van de vrouwonvriendelijke praktijken van de corpsleden laat Van der Brug zien dat er overeenkomsten zijn tussen het corps en de islam. Het is een lieve, maar tikje moralistische les: onacceptabel gedrag komt overal voor, ook in de beste families.

"Zo doen we dat hier" is een vlot leesbaar en levendig alternatief voor hen die meer willen weten over actuele kwesties als excessieve ontgroeningen en de vluchtelingenproblematiek, maar de saaiere actualiteitenrubrieken een beetje schuwen. Het is echter geen boek voor hen die nieuwe gezichtspunten verwachten in de al vaak in het nieuws gevoerde discussies over de thema's.