Aflatende aandacht

Een bepaalde periode in het leven kan zulke intense ervaringen opleveren dat die een onuitwisbare stempel drukken op het verloop van dat leven. Omdat bijzondere mensen het pad kruisen die met hun uitzonderlijke manier van leven een bijna ongezonde aanzuigende werking hebben. Zodanig dat zij invloed hebben op hoe een ander zich verder ontwikkelt. In “De hemel verslinden” beschrijft Paolo Giordano hoe dit van toepassing is op het leven van Teresa.

De uit Turijn afkomstige Teresa gaat elke zomer met haar vader naar de villa van haar oma in Zuid-Italië. In een van die zomers legt zij contact met Nicola, Tommaso en Bern. Deze drie officieuze broers wonen in een sekte-achtige setting op een naastgelegen boerderij. Met name Bern maakt een verpletterende indruk op Teresa. De drie jongens worden opgevoed door Nicola’s religieuze ouders en hebben onderling een ingewikkelde en apart intieme relatie. Teresa dringt een tot dan toe nooit verstoorde drie-eenheid binnen.

Teresa is niet altijd lijfelijk aanwezig in de levens van Nicola, Tommaso en Bern. Wat er gebeurt als zij er niet is, is wel van essentieel belang om het verhaal compleet te maken. Probleem is dat Teresa de ik-figuur is. Giordano lost dat elegant op door Teresa in contact te brengen met de personages die aanwezig waren waar zij dat niet was. Deze ontmoetingen completeren het verhaal.

Het eerste deel van het boek is veelbelovend. Het doet denken aan het debuut van Giordano. Net als in “De eenzaamheid van de priemgetallen” kampen de personages met een meeslepende gekweldheid. De drie jongens wekken de indruk niet zonder elkaar te kunnen en tegelijkertijd weinig plezierig aan elkaar overgeleverd te zijn. De komst van Teresa tornt aan het toch al wankele evenwicht dat tussen de jongens bestaat. Met de strijd om liefde, aandacht, macht en houvast begint het boek sterk en intrigerend.

Na dit krachtige begin vliegt Paolo Giordano uit de bocht. Nicola, Tommaso, Bern en Teresa worden volwassen. Rode draad blijft de uitzonderlijke aantrekkingskracht tussen Bern en Teresa en de complexe relatie tussen de drie broers, maar Giordano slaagt er niet in bij dat leidmotief te blijven. Er komt te veel ruis op de lijn, doordat Giordano een veelvoud aan thema's aansnijdt. Alternatief wonen, milieu-activisme en een heel breed uitgemeten kinderloosheid zijn pogingen om het moeizaam volwassen worden van de personages weer te geven. Deze zouden geslaagd zijn als Giordano de losse eindjes bij elkaar had weten te knopen. De mierzoete epiloog vormt een te groot contrast met de rauwheid van de emoties waarmee het boek zo sterk begint.

Paolo Giordano laat de lezer kennismaken met drie kwetsbare, enigszins getroebleerde jongens die onverwacht te maken krijgen met de inmenging van een meisje. Met verve geeft Giordano de impact weer die Teresa’s ontmoeting met de broers heeft op zowel haarzelf als op Nicola, Tommaso en Bern. Vier jonge mensen die een intense ervaring opdoen verdienen niet aflatende zorgvuldige aandacht. Uiteindelijk is Giordano daarin na het eerste deel tekortgeschoten.