Wie sterft en wie blijft?

Bijna driekwart eeuw nadat Margaret Kennedy The Feast schreef, is het boek nu in vertaling verschenen als Picknick bij maanlicht.

In de proloog moet de dominee van St. Sody in Cornwall een preek schrijven ter gelegenheid van de herdenking aan de slachtoffers die omkwamen toen een klif instortte waarop een hotel stond. De overlevenden waren de nacht na de instorting bij de dominee.

Dan begint het verhaal vanaf een week voor de ramp, in augustus 1947.
We maken kennis met de eigenaren en personeelsleden van het kleine familiehotel en met hun gasten. Er zijn meer dan twintig personages en hun verhalen zijn op briljante wijze met elkaar verweven. Het hotel wordt gerund door mevrouw Siddal, bijgestaan door haar man en drie zoons. Het personeel bestaat uit een huishoudster, een dienstmeisje en een knecht. De twee belangrijkste families die in het Pendizack hotel verblijven zijn de Giffords en de weduwe Cove met hun kinderen. Verder zijn daar een ongelukkig echtpaar, een norse vader met zijn nerveuze dochter en een schrijfster met haar secretaris.
De toon is humoristisch en vilein. Er worden meteen al zaadjes geplant die vragen oproepen.
Ook is er al snel een tweedeling tussen sympathieke en niet-sympathieke personen. In de persoonlijkheden van haar personages verkent Margaret Kennedy de zeven hoofdzonden en hun tegenhangers. (Hoogmoed, hebzucht, afgunst, woede, onkuisheid, gulzigheid en traagheid, versus nederigheid, gulheid, naastenliefde, zachtmoedigheid, kuisheid, matigheid, ijver).

Ze weeft de verschillende verhalen behendig samen en onthult geleidelijk geheimen, romances en intriges.

De kinderen gaan onderling – los van klassen en standen – een bondje aan. De picknick van de titel vindt plaats op de laatste dag, de dag van de ramp. Het feest is door de kinderen bedacht en gepland en kan uiteindelijk door gaan door enkele vriendelijke volwassenen die de zeven kinderen in hun hart hebben gesloten.

De schrijfstijl is observerend, maar ook meevoelend, dreigend en suggestief: “ ..alsof ze een nevel van ellende en depressiviteit in liep.” “Ze begreep niets van haar extreme onwil om hem terug te laten komen”.
De humor is meestal subtiel; “Hij wist zeker dat hij niet zo van haar zou genieten als van de symfonie in g klein”. “Ze is ouder dan de rotsen waarop ze zit en ze verslindt elke ochtend een jongeman voor het ontbijt”.
Sommige scenes zijn echter hilarisch, bv. als een politieagent in het hotel opduikt en iedereen denkt dat hij voor haar of hem komt. Of als een beeldje dat al of niet kostbaar is, steeds verdwijnt en weer opduikt.

Het verhaal blijft spannend, ook al weet je dat er een ramp plaats vindt. De grote vraag is wie er sterft en wie er overleeft. Doordat de personages levensecht worden beschreven, en je als lezer duidelijke sympathieën krijgt, hoop je dat de “goeden” overleven, maar dat blijft tot het einde toe spannend. En het is vast geen toeval dat zeven personen de ramp niet overleven.

Voor liefhebbers van Elizabeth Jane Howard en Rebecca West, is er met dit boek weer een schrijfster vertaald die het lezen meer dan waard is.