Twee boeken voor de prijs van één.

Tussen haar drukke huishoudelijke beslommeringen door, bestudeert Doireann Ní Ghríofa de 18e -eeuwse schrijfster Eibhlín Dubh. Na de moord op haar man in 1773 bleef Eibhlín Dubh achter met hun kinderen en liet een indringende rouwklacht na, een gedicht van 36 strofen, vergeven van liefde, verlangen en een uitgesproken woede: een vrouwelijke tekst.
De schrijfster wil dit gedicht vertalen en vooral wil zij onderzoek doen naar het leven van deze vrouwelijke dichter die alleen bekend is vanwege dit gedicht. Wie was zij? Dat is niet eenvoudig te achterhalen. Het lijkt alsof zij alleen heeft bestaan als echtgenote van…, als moeder van …, als tante van….
Alsof zij alleen aandacht zou verdienen als een figurante in mannen¬levens.
Tijdens het onderzoek lijkt Doireann Ní Ghríofa ook wel een figurante in haar eigen leven. Als moeder van 4 jonge kinderen probeert ze zich staande te houden door lijstjes af te strepen, haar kinderen te verzorgen, het huishouden te doen en heeft ze tussendoor ook nog te kampen met een vroeggeboorte, knobbeltjes in de borst en bijna-ongelukken.

Ze noemt haar boek “een vrouwelijke tekst”, maar niet alleen haar boek, o.a. ook de klaagzang, een babyvestje, knobbeltjes, een sleutelring en het vrouwenlichaam ziet zij als “vrouwelijke tekst”.

De zoektocht naar de vrouw Eibhlín Dubh vond ik heel boeiend om te lezen, net als de pogingen van de schrijfster om de onzichtbaarheid van vrouwen in de geschiedenis aan de kaak te stellen. Meer moeite had ik met de beschrijvingen van het dagelijkse leven van de schrijfster.
Ik had me voorgesteld dat ik me goed met haar zou kunnen identificeren, omdat ik, lang geleden, ook binnen korte tijd drie kinderen heb gekregen, maar ik kreeg een beetje een hekel aan de schrijfster. Ze is weliswaar oververmoeid, maar ook dwangmatig en naar mijn smaak nogal theatraal. Ze overdrijft in het zorgen en zogen, en beklaagt zich daarover. “Doe er wat aan”, wilde ik haar regelmatig toeroepen, wetende dat niet overal iets aan gedaan kan worden. Of haar man hierin ook nog een rol heeft gespeeld, blijft in het midden. Alles draait alleen om de schrijfster. Zelfs haar kinderen lijken alleen een bron van vermoeidheid. De intimiteit met je baby tijdens de borstvoeding is voor mij een mooie herinnering, maar voor Doireann gaat het vooral om het kolven voor
Baby’s van andere vrouwen, die anders niet deze goede voeding zouden krijgen. Prijzenswaardig, maar ze zwélgt er zo in. Vergeet ze om ook te genieten van haar eigen baby’s?
De stijl is afwisselend poëtisch en als het over de dagelijkse beslommeringen gaat, juist recht-toe-recht-aan.

Twee boeken voor de prijs van één; het ene interessant en boeiend; het andere theatraal en irritatie opwekkend.

Daarom gemiddeld toch maar drie sterren.