"Maar de plek verdwijnt niet. Die verandert, maar blijft bestaan.”

In dit boek van Maria Turtschaninoff is de hoofdrol weggelegd voor een stukje veengrond in Österbotten, in West-Finland, waar nog steeds een meerderheid van de bevolking uit Finland-Zweden bestaat, die het Zweeds als moedertaal hebben.
Er komt een vrouw bij Nevabacka aan met een urn. Hoewel de vrouw er bijna nooit kwam, is zij nu de erfgenaam van dit stukje grond. Vervolgens gaat het verhaal 400 jaar terug in de tijd, naar de 17e eeuw. Vier eeuwen lang wisselen perioden van oorlog, hongersnood en voorspoed elkaar af. De familieboerderij houdt stand. In al deze eeuwen passeren er nogal wat personages de revue. Naast de bewoners van boerderij Nevabacka komen ook de bewoners van het bos aan bod, mensen die in het bos leven, of misschien ook wel magische wezens met verborgen krachten. Ondanks de vele personages, voel je je als lezer verbonden met elk van hen, hoe kort ze ook voorkomen in het verhaal. Steeds is het even puzzelen wat de verhouding is van de ene persoon ten opzichte van de volgende. Je blijft daardoor als lezer alert en geïnteresseerd. Door de afwisseling leest het boek vlot en gemakkelijk. De schrijfstijl is ook afwisselend. Soms is er een alwetende verteller, soms is er een briefwisseling, een dagboek, soms een soort van klaagzangen of poëzie. Het belangrijkste thema in het boek is de verhouding van de mens ten opzichte van de natuur. Vogels, bloemen, planten, boselanden, beren, leven naast de mens in de bossen.
“We zouden kunnen verdwijnen. Misschien doen we dat al. Want zoveel andere soorten zijn al verdwenen. Waarom zouden wij mensen anders zijn? Maar de plek verdwijnt niet. Die verandert, maar blijft bestaan.”