De dood van een dode.

Mattis heeft zich erbij neergelegd dat hij de herfst van zijn leven alleen zal doorbrengen. Hij is een misantroop die het wel best vindt zo. Dan komt Elma op zijn pad, en wordt hij toch weer verliefd. Wil hij investeren in deze nieuwe liefde, met het risico afgewezen en gekwetst te worden? Elma heeft al een grote liefde gehad. Haar man is omgekomen bij een ongeluk en speelt nog een grote rol in haar leven. Volgens Mattis een te grote rol. Hoe moet je concurreren met een dode? Hij kan niks meer fout doen, en van de doden niets dan goeds….
Toch vindt Mattis er wat op.

Ik vond dit boek weer een echte Verhulst: vol zwarte humor, prachtig Vlaams taalgebruik, de mens beschreven in al zijn kleinheid en grootsheid. Ik ben erg gecharmeerd van het taalgebruik van Dimitri Verhulst. Enerzijds is het bloemrijk, maar anderzijds wordt er niets overbodigs gezegd en zijn de zinnen sober en zorgvuldig. Wat verteld wordt, moet ook echt verteld worden.

Er staan ongelooflijk veel prachtige quotes in dit dunne boekje.
Het verhaal op zich is echter vrij klein en banaal, maar door het mooie taalgebruik, en doordat er veel onderliggende thema's in verscholen zitten, wordt het verhaal toch de moeite waard.

Aan het eind van het boek is de dode echt dood, maar of Mattis dan tevreden is, blijft een vraag.