Dakloze wandelaars

Een verkeerde investering in de zaak van een vriend heeft ertoe geleid dat Raynor en Moth huis en land kwijtraken. Vijf dagen later krijgt Moth te horen dat hij lijdt aan een ongeneeslijke ziekte, CBD.
Omdat ze niks meer hebben en ook niet weten wat nu te doen, besluiten ze het South West Coast Path te gaan lopen, een tocht van 1014 kilometer lang.
Ze slapen in hun tentje op onherbergzame plekken en hoewel ze dakloos zijn, voelen ze zich toch vooral wandelaars. Ze passeren toeristische plaatsen, maar meer nog afgelegen, woeste landschappen. Ze poepen naast de tent, vaak gestoord door hondenuitlaters. Ze leven dagenlang op karamels en noedels, soms op een gedeelde pasty.
Ze worden drijfnat en ijskoud, en stinken een uur in de wind.
Moth heeft veel pijn, maar geleidelijk aan wordt hij sterker en krijgt hij minder pijn. In de winter wordt het echt te koud en zoeken ze hun toevlucht in een oude loods, waar ze gratis mogen verblijven als ze hem opknappen.
In de zomer gaan ze door met hun tocht, en weer knapt Moth op. Als hun wandeling ten einde komt, weten ze hoe ze verder zullen gaan: Moth gaat studeren met een studiebeurs, Ray gaat een boek schrijven over hun belevenissen.
Het gegeven is interessant en hartverscheurend, omdat het een waargebeurd verhaal betreft, maar de uitwerking laat zien dat hier niet echt een literair talent aan het woord is. De beschrijvingen van de wandeling zijn oké, maar met erg veel herhalingen en soms pathetisch. Echte diepgang zit er niet in, terwijl het verhaal zich daar wel toe zou lenen.