Opdat wij nooit vergeten

Achterflap:
“Gennep, 19 sept 1944. Lieve Jan, het is al dagen geleden dat wij je geschreven hebben en ik weet niet meer wanneer dat voor het laatst was. Inmiddels is er zoveel gebeurd, dat ik met de dagen in de war ben…”
Zo begon moeder die dag haar brief in sierlijke, aaneengeschreven letters, op een spierwit vel papier. Dat dit schrijven tot een heus dagboek zou leiden, wist zij toen nog niet. Maar dat deze brief langer zou worden dan anders, dat voelde zij al wel aan.
‘Lieve Jan’ is gebaseerd op een stapel brieven die tegen het einde van de Tweede Wereldoorlog zijn geschreven door een bezorgde moeder aan haar zieke zoon, die elders in het sanatorium verbleef. Zo vertelde ze dagelijks over de gebeurtenissen thuis en in hun woonplaats Gennep. Over ogenschijnlijke rust en een invasie van parachutisten. Over granaatscherven en bombardementen en de op handen zijnde evacuatie, waaraan zij nog hoopt te kunnen ontsnappen…

Mijn leesveleving:
Dat het gezin Schaffers in Gennep woonde, maakte het voor mij nog meer de moeite waard om dit boek te willen lezen. Zelf zijn we ook al enige tijd bezig met de oorlogsverhalen binnen onze familie dus dit boek trok me erg.
Het verhaal over hoe het gezin de laatste maanden de oorlog beleefde heeft vorm gekregen in een soort dagboek met brieven aan oudste zoon Jan. Ik ben gegrepen door het verhaal, de oorlogen die nu spelen maken dat je de beelden van kapotgeschoten steden letterlijk voor je ziet.

‘De inslag van granaten maakt een afschuwelijk lawaai. Wij zijn al heel wat keren naar de kelder gevlucht of op de keukenvloer neer gedoken. Als je ze met een doffe dreun hoort afschieten, val je neer of, als het nog kan , vlucht je de kelder in. Daarna hoor je een schel gepiep en daarop de knal…’

De angst van de moeder om haar gezin maar ook om haar zoon die in een sanatorium is opgenomen waar geen contact mee te krijgen is. Het verlies van buren en bekenden maar vooral ook de weerbaarheid en bereidheid om anderen te helpen hebben diepe indruk gemaakt. Henriëtte schrijft heel beeldend dus al lezend zit je met het gezin in de kelder en loopt het kippenvel over je rug bij weer een harde inslag. Dit boek beveel ik van harte aan.
Ik sluit me van harte aan bij de laatste woorden in de lieve brief die Henriëtte van ‘t Wout met het boekje meestuurde. “Opdat wij nooit vergeten!”