Tien kortverhalen, tien verdwijningen. Achter elk opsporingsbericht schuilt een menselijk verhaal

Sinds haar debuut Niets kan je redden ben ik fan van de Vlaamse auteur Sofie Delporte. Met Niets gaat voorbij brengt ze een bundel van tien kortverhalen die allemaal draaien rond de aanloop van verdwijningen – soms vrijwillig, soms onvrijwillig – of de impact die dit heeft op de betrokkenen en hun omgeving.

De Cel Vermiste Personen in België bestaat dit jaar 30 jaar en met dit boek wordt de aandacht gevestigd op de verhalen achter onrustwekkende verdwijningen. Elke verdwijning is een drama, zowel voor de vermiste persoon als voor de achterblijvers. Het laat zien hoe opsporingsberichten en onderzoeken slechts een glimp geven van een veel complexer en vaak tragisch levensverhaal. Deze kortverhalen werden een blik op mensen die om welke reden dan ook, vrijwillig of onvrijwillig plots verdwijnen of de gevolgen ervan

Alle verhalen starten consequent met een opsporingsbericht zoals we deze kennen uit de media, een opsomming van feiten (dag & plaats van verdwijning, beschrijving van de persoon) waarna Sofie Delporte het spotlicht richt op het leven achter de feiten. De verhalen zijn divers, maar de rode draad is meestal een innerlijk conflict. We lezen verhalen over de aanloop naar een verdwijning, de invloed op nabestaanden, en zelfs inspecteur Olivia Leroy – bekend uit Delportes eerdere thrillers – duikt kort op.

Vaak wilde ik na afloop méér weten: hoe het verhaal verderging, hoe het de personages uiteindelijk verging. Het verhaal dat mij het meest raakte, gaat over een vrouw met dementie die uit een woonzorgcentrum verdwijnt en de impact die dit heeft op haar zoon. Vooral het slot vond ik hartverwarmend en hoopvol, ondanks de zware thematiek.

Met Niets gaat voorbij laat Sofie Delporte zien hoe veelzijdig en indringend het korte verhaal kan zijn. Ze schetst treffende en vaak confronterende momentopnames die de lezer niet snel loslaten – precies zoals verdwijningen dat in het echte leven ook niet doen.