Intiem en moedig portret

Met De man die niet alleen viel deelt de Vlaamse acteur en schrijver Rudy Morren voor het eerst publiekelijk dat hij de ziekte van Parkinson heeft. In 2018 kreeg hij de diagnose, maar jarenlang hield hij dit liever voor zichzelf. In dit boek geeft hij woorden aan de worsteling, de kwetsbaarheid én de strijdlust die de ziekte met zich meebrengt.

Mijn interesse in dit boek werd extra gewekt doordat mijn stiefvader vorig jaar dezelfde diagnose kreeg. Ik was benieuwd hoe iemand anders met deze ingrijpende realiteit omgaat.

Al snel wordt duidelijk hoe zwaar Rudy Morren het heeft. Hij moet noodgedwongen afscheid nemen van acteren en beschrijft schrijnend hoe vanzelfsprekende handelingen ineens grote inspanningen vragen. Zijn relaas over het moeizame proces om simpelweg uit bed te geraken, maakte diepe indruk. Het toont hoe de ziekte niet alleen je lichaam maar ook je zelfbeeld en dagelijks leven ondermijnt.

Hij schrijft met een zekere ambivalentie. Enerzijds bezit hij strijdlust en weigert hij zich neer te leggen bij zijn lot. Anderzijds laat hij de lezer ook voelen hoe machteloos en somber hij zich soms voelt. Vooral in de beginperiode van de ziekte overheersen neerslachtigheid en wanhoop. Gaandeweg zie je echter een kentering: hij leert zijn beperkingen aanvaarden, hulp toelaten en opnieuw betekenis vinden. Zoals hij zelf mooi verwoordt:
“Het is zoveel interessanter te kijken naar wat e hebt in plaats van wat je niet hebt” “Ik heb de ziekte. Ik ben ze niet. Ik ben meer dan dat. Ik ben een mens”

De schrijfstijl is direct en openhartig. Morren spreekt de lezer rechtstreeks aan, alsof hij een persoonlijk gesprek met je voert. Hij schuwt de ongemakkelijke eerlijkheid niet, schrijft confronterend, openhartig maar altijd met een zekere warmte. Zijn gebruik van beeldrijke metaforen weten de zwaarte van het onderwerp .te verlichten. Bovendien gebruikt hij regelmatig zelfspot en cynisme, waarmee hij zijn eigen situatie relativeert en de lezer tegelijk aan het lachen én denken zet.

Het boek is zeker geen louter somber ziekteverslag is, maar een intiem en moedig portret van iemand die probeert mens te blijven te midden van verlies, pijn en aftakeling. Rudy Morren toont zich niet enkel als patiënt, maar als schrijver, vriend en bovenal: als mens.