Lezersrecensie
Roman over rouw, schuld en de zoektocht naar jezelf
Wanneer de 20-jarige Ida haar aan alcoholverslaafde moeder verliest, staat haar wereld volledig op zijn kop. Haar zus Tilda koopt haar een treinticket naar Hamburg. Ze besluit echter hier niet op in te gaan, zet haar gsm op vliegtuigstand en kiest de verste bestemming uit, Rügen. Ze vindt daar al snel een job als serveerster in De Zeehond. Wanneer ze door uitputting instort, nemen café-eigenaar Knut en zijn vrouw Marianne haar liefdevol in huis. Zij geven haar de rust en ruimte die ze nodig heeft om verlies, woede en schuldgevoel langzaam te leren dragen.
Caroline Wahl schreef eerder 22 banen, waarin Ida’s zus Tilda centraal staat. In Windkracht 17 kruipt de auteur in het hoofd van Ida en schetst ze op indringende wijze haar turbulente gedachten en emoties.
Het verhaal wordt verteld vanuit het ik-perspectief. Daardoor ervaar je als lezer van heel dichtbij hoe moeilijk Ida het heeft na het overlijden van haar moeder. Ze is kwetsbaar, stuurloos en zoekt naar houvast. Schuldgevoel overheerst: ze vindt dat ze meer voor haar moeder had moeten doen. Tegelijk voel je haar woede, zowel jegens haar moeder als tegen haar zus, die haar op jonge leeftijd alleen achterliet en zij alleen moest omgaan met hun dronken moeder. En er is verdriet, telkens verbeeld door regen – een terugkerend symbool voor Ida’s tranen.
De drukte in Ida’s hoofd komt scherp naar voren. De enige manier om stilte en verlichting te vinden, is door te zwemmen in de ruwe Oostzee. Het water wordt een metafoor voor haar rouwproces: in weer en wind geeft de zee haar kracht en helpt die haar emoties te kanaliseren. Regelmatig dwalen haar gedachten terug naar het verleden, wat het verhaal een melancholische ondertoon geeft en tegelijk inzicht biedt in wie Ida is en hoe ze geworden is.
Naast Ida zelf springen ook de bijpersonages in het oog. Vooral Marianne wist mijn hart te veroveren: warm, zorgzaam en zonder oordeel. Ze biedt Ida precies wat ze nodig heeft – een moederfiguur die haar verwelkomt zonder vragen te stellen.
De schrijfstijl is eenvoudig en tegelijk sterk reflectief. De auteur gebruikt korte, directe zinnen die Ida’s innerlijke chaos goed weergeven. Zintuiglijke details – wat personages zien, voelen en ervaren – geven de roman intensiteit en maken dat je als lezer bijna fysiek meebeleeft wat Ida doormaakt.
Windkracht 17 is een aangrijpende, intieme roman over rouw, schuld en de zoektocht naar jezelf. Een verhaal dat je langzaam mee de diepte in trekt, maar waar ook een onderstroom van hoop voelbaar blijft.
Caroline Wahl schreef eerder 22 banen, waarin Ida’s zus Tilda centraal staat. In Windkracht 17 kruipt de auteur in het hoofd van Ida en schetst ze op indringende wijze haar turbulente gedachten en emoties.
Het verhaal wordt verteld vanuit het ik-perspectief. Daardoor ervaar je als lezer van heel dichtbij hoe moeilijk Ida het heeft na het overlijden van haar moeder. Ze is kwetsbaar, stuurloos en zoekt naar houvast. Schuldgevoel overheerst: ze vindt dat ze meer voor haar moeder had moeten doen. Tegelijk voel je haar woede, zowel jegens haar moeder als tegen haar zus, die haar op jonge leeftijd alleen achterliet en zij alleen moest omgaan met hun dronken moeder. En er is verdriet, telkens verbeeld door regen – een terugkerend symbool voor Ida’s tranen.
De drukte in Ida’s hoofd komt scherp naar voren. De enige manier om stilte en verlichting te vinden, is door te zwemmen in de ruwe Oostzee. Het water wordt een metafoor voor haar rouwproces: in weer en wind geeft de zee haar kracht en helpt die haar emoties te kanaliseren. Regelmatig dwalen haar gedachten terug naar het verleden, wat het verhaal een melancholische ondertoon geeft en tegelijk inzicht biedt in wie Ida is en hoe ze geworden is.
Naast Ida zelf springen ook de bijpersonages in het oog. Vooral Marianne wist mijn hart te veroveren: warm, zorgzaam en zonder oordeel. Ze biedt Ida precies wat ze nodig heeft – een moederfiguur die haar verwelkomt zonder vragen te stellen.
De schrijfstijl is eenvoudig en tegelijk sterk reflectief. De auteur gebruikt korte, directe zinnen die Ida’s innerlijke chaos goed weergeven. Zintuiglijke details – wat personages zien, voelen en ervaren – geven de roman intensiteit en maken dat je als lezer bijna fysiek meebeleeft wat Ida doormaakt.
Windkracht 17 is een aangrijpende, intieme roman over rouw, schuld en de zoektocht naar jezelf. Een verhaal dat je langzaam mee de diepte in trekt, maar waar ook een onderstroom van hoop voelbaar blijft.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van marijkesboekenkast
Gesponsord
Een verborgen verleden, drie generaties vrouwen en een Siciliaans decor vol geheimen: Als bittere sinaasappels is dé Italiaanse succesroman die je niet loslaat.
