Teveel

In een galerie duikt een schilderij op van Alessio Andrian . Commissaris Teresa Battaglia en haar team worden erbij geroepen, want het schilderij blijkt geschilderd te zijn met bloed en er zit hartweefsel op.
De schilder heeft na dit schilderij nooit meer iets geschilderd en leeft al 70 jaar opgesloten in zichzelf.
Het schilderij heet De slapende nimf.

Teresa en haar team, bestaande uit Massimo Marini en rechercheurs De Carlo en Parisi gaan onderzoek doen en komen terecht in de Val Resia.
In deze vallei woont een bijzonder volk, met specifieke gewoonten en een eigen taal. Het meisje op het schilderij komt hier vandaan. De hele vallei, zowel de bewoners als de natuur zijn omgeven met mystiek en er waart iets duisters rond.

Het onderzoek kent de ene na de andere vreemde wending. Teresa schakelt de hulp in van Blanca en haar hond om te zoeken naar sporen uit het heden en verleden.

Naast deze verhaallijn lopen de persoonlijke verhalen van Teresa, die vecht tegen haar Alzheimer en diabetes en die een verleden heeft met de vervangende hoofdcommissaris Albert Lona, en die van Massimo die af moet rekenen met het verleden terwijl zijn vriendin Elena zwanger is.

Ilaria Tuti schrijft beeldend met veel beschrijvingen van natuur en cultuur. Naar mijn mening iets te uitgebreid, wat de vaart uit het verhaal haalt. Ik vind er ook veel losse eindjes in zitten en de vele plotwendingen en uitweidingen naar allerlei thema's maken het tot een onsamenhangend geheel.

De auteur heeft veel mystiek en geschiedenis in het verhaal willen verwerken, maar is daar maar deels in geslaagd. Het is daardoor een warrig en onduidelijk verhaal geworden. Ik moest vaak terugbladeren omdat ik de draad kwijt was. Een gemiste kans want de thema's zijn op zich interessant en uniek.

Ik vond het een moeizaam lezend verhaal, voor mij 2 sterren