Zoveel vragen, maar zo weinig antwoorden

Schrijven kan een manier zijn om een traumatische gebeurtenis te verwerken. Dat is precies wat Judith Koelemeijer hier probeert te doen.

Een traumatische gebeurtenis heeft hoe dan ook effect op het leven van de persoon die het meemaakt. Maar waar de één het juist probeert te vergeten en het leven oppakt blijft het bij de ander als een nare plakvlieg kleven. En pak dan het leven maar op. Voor Judith is dit haast onmogelijk.
Ze probeert het, maar alle vragen rondom de dood van haar vriendin Annette maken het haar moeilijk. Ze doet er jaren over om alles opgehelderd te krijgen en het zodoende een plek te kunnen geven.

Dit boek is daar het uiteindelijke resultaat van. Mooi geschreven, integer, eerlijk en niet beschuldigend. Ik heb meegeleefd met Judith en genoten van haar verhaal. En ik waande me weer even terug in de tijd. Ook ik was 18 in de zomer van 1985