Hervertelling ja, maar feministisch?

Voorafgaand aan dit boek las ik 1984 van George Orwell. Daardoor was het oorspronkelijke verhaal vers in het geheugen en de verschillen en overeenkomsten goed merkbaar.
Het leuke aan dit verhaal is dat het verder gaat dan 1984 en natuurlijk dat er een vrouwelijke hoofdpersoon is, een ander perspectief.

Sandra Newman is er goed in geslaagd om het verhaal van Julia te laten aansluiten bij dat van Winston. Er zijn nieuwe elementen aan toegevoegd zoals Klachten: Menstrueel, Vrouwen 21 en het Artsem programma. Ook hier is Julia een dapper personage en durft ze haar grenzen te verkennen, ondeugend te zijn.
Er komt een antwoord op wat Julia heeft meegemaakt in Liefde en wat er daarna gebeurde. Ook het verleden van Julia komt aan bod.
Wat er aan het einde gebeurt is goed gevonden, maar roept ook vraagtekens op.
Toch is het niet uitgesproken feministisch. We lazen dit boek met zijn drieën en hadden graag iets meer "vrouwenopstand" gezien en verwacht.

Julia is anders en toch ook hetzelfde als 1984. Door het samen te lezen en te bespreken werd het interessant want eigenlijk is het geen fijn boek. Maar dat is ook juist het sterke eraan.
Unaniem gaven we het een 7