Op zoek naar jezelf

Elyria is een normale Amerikaanse vrouw met een normaal Amerikaans leven. Maar op een dag begint haar innerlijke wildebeest te grommen en laat ze haar leven achter zich. Zonder haar man of anderen in te lichten vertrekt ze naar Nieuw-Zeeland, naar een vage kennis.

Wat volgt is een zoektocht naar haarzelf, want ze is zichzelf kwijt, ze is vermist voor zichzelf. Oh nee dat kan niet, je kunt niet vermist zijn voor jezelf

"Want wat ik ook deed, nooit zou ik voor mezelf vermist raken en dat was wat ik al die tijd had gewild, helemaal vermist raken"

Het boek is op zich goed geschreven, met prachtig vernieuwend taalgebruik met woorden als niksknikje, manluchtspiegeling en levensherstartspecialist. Maar de zinnen zijn erg lang en er gebeurt weinig. Elyria houdt een lange monoloog om haar leven en zichzelf te analyseren.
Wat knap is van Lacey is dat ze gedachten op een filosofische manier beschrijft, waardoor ik citaten bleef opschrijven

" ...... wist ik dat mijn man een liedje was waarvan ik de tekst was vergeten en dat ik een wazige foto was van iemand die hij ooit had liefgehad"

Ik heb me het hele boek lang afgevraagd wat er nou met Elyria aan de hand was. Heeft ze PTSS, is ze autistisch, is ze ziek?
Maar dat wordt niet duidelijk en het verhaal is ook abrupt afgelopen.

Hoewel ik de stijl van Lacey waardeer en heb genoten van haar taalgebruik waardeer ik het boek toch met 2 sterren omdat het voor mij een onbevredigend verhaal was.