Billie en Seb, mixed feelings

Ik was een van de 1000 (!!) gelukkigen die het ebook Billie en Seb kregen. Ik had eerst de preview gelezen om te kijken of het me wat leek, en dat sprak me enorm aan. De onderhuidse spanning die direct al te lezen was, de bijzondere personages of vooral hoe ze beschreven en neergezet werden, het leek me een fantastisch boek!

Vol enthousiasme begon ik dan ook te lezen, maar dat enthousiasme temperde snel wat. Ik kreeg geen vat op het verhaal, de personages bleven ontzettend abstract, het duistere was zo aanwezig dat ik er een beetje naar van werd. Na 50 bladzijden heb ik het boek even weggelegd en ben ik een ander (luchtig) boek tussendoor gaan lezen. Dit hielp! Ik had even luchtige afleiding gehad en toch bleef ik nieuwsgierig naar het verhaal van Billie en Seb. Met vernieuwde kracht ging ik verder in het boek, maar weer 50 pagina's later heb ik het boek wederom weggelegd. Het werkte de eerste keer, en nu ook. Na weer een luchtig verhaal tussendoor te hebben gelezen, heb ik vervolgens het hele boek van Billie en Seb uitgelezen.

Ja dat was pittig, als ik hem niet had gekregen, had ik hem wellicht weggelegd en niet meer opgepakt. Maar ik ben toch blij dat ik dat wel heb gedaan.
Vanaf het begin voel je onheil naderen, het sijpelt tussen elke zin door, je weet, dit kan niet goed gaan. De auteur schrijft mooi, beeldend, hij betrekt de omgeving, de gebouwen, alles in het verhaal alsof zij ook hun getuigenis af willen leggen. Toch is alles, ook de mooie stukken, gehuld in somberheid, wat op mij dusdanig invloed heeft dat ik er zelf ook een beetje somber van word.
Tevens snap ik het niet altijd, is het me niet altijd duidelijk vanuit wiens perspectief geschreven wordt, en of het gaat om iets wat echt gebeurt of wat zich bijvoorbeeld alleen in Sebs bijzondere fantasie afspeelt. Dat maakt dat ik ontzettend oplettend moet lezen, en soms maar gewoon accepteer dat ik het niet helemaal kan vatten.

Het boek vertelt volgens mij echt een (negatief) verhaal van deze tijd. Verveling bij jongeren, vreemdelingenhaat, autisme (al weet ik dat niet zeker), ouders die hun verantwoordelijkheid niet nemen, onverschilligheid, angst voor het onbekende en oorlog, het komt er allemaal in voor en zet je, hopelijk, aan het denken. Vooral de overpeinzingen van de oom van Seb raakten mij, alsof hij het geweten van het verhaal was, de denker, de filosoof. Hij kaart eigenlijk aan wat elk ander personage in het boek krampachtig weg wil stoppen, maar doet dit enkel in zijn eigen gedachten.
Zonder de oom was het verhaal leeg geweest, met bijzondere maar eigenlijk nietszeggende personages, veel herhalingen en weinig verhaal. Maar door de oom te introduceren, heeft de auteur een passend verhaal geschreven die je eigen geweten op de proef stelt, je doet nadenken over onze maatschappij en flinke problemen van deze tijd aankaart.

Ik vond het een moeilijk boek, bij vlagen mooi en spannend, af en toe filosofisch, de auteur leek dit verhaal aan te moeten kaarten, hoe dan ook. De vinger op een zere plek? Dat gevoel kreeg ik in ieder geval en ook al intrigeerde me dat, ik was ook blij dat ik het uithad en het hele verhaal van Billie en Seb achter me kon laten.