Later als ik dood ben: mixed feelings

Als Elin erachter komt dat alles wat ze voor waar aannam in haar leven, een leugen blijkt te zijn, gaat ze op zoek naar antwoorden. Ze raakt zo geobsedeerd door het achterhalen van de waarheid, dat ze (bijvoorbeeld) zelfs een baan aanneemt in een tbs kliniek, hopende daar meer antwoorden te krijgen. In de kliniek leert ze Rem kennen, tbs-er die zit vanwege de moord op 4 mensen, maar nog veel meer op z'n kerfstok heeft. Elin raakt echter te emotioneel betrokken bij hem en vergeet daardoor dat hij een antisociale gedragsstoornis heeft. En daarmee slaat ze een gevaarlijke weg in, waarbij ze alles, echt alles, kan verliezen.

Het boek begint met een mega heftige en spannende proloog, die heel nieuwsgierig maakt naar de rest van het boek.
Het verhaal zelf vind ik echter niet superspannend, maar de constante dreiging en vragen die Elin heeft en hoever ze wil gaan om antwoorden te krijgen, gaat je toch onder de huid zitten. En door de proloog weet je dat het nog veel heftiger gaat worden, alleen wanneer? Ook krijg je een goed beeld van hoe het eraan toe gaat in een tbs kliniek, wat het verhaal voor mij extra boeiend maakte. De personages, de mannen in de kliniek, vond ik allemaal heel interessant, de één op een lugubere manier of met een gevoel van afkeer, de ander juist met een soort medeleven. Rem vind ik, net zoals Elin dat lijkt te vinden, het meest interessante personage. Hij lijkt het type ruwe bolster, blanke pit, maar is dit wel zo?
Ilse maakt door flashbacks duidelijk wat iemand in het verleden gedaan heeft waarvoor hij in de kliniek zit en ook Elins leven komt met flashbacks voorbij waardoor je goed snapt hoe en waarom ze zo beschadigd is en waar ze naar op zoek is. De flashbacks vind ik leuk, verhelderend en spannend.
Ondanks dat verhaal na de proloog wel wat langzaam op gang komt, leest het wel lekker weg. De auteur heeft een vlotte schrijfstijl en maakt me nieuwsgierig naar hoe het verder zal gaan.
Ilse heeft me wel iets minder weten te grijpen dan met haar debuut, waarom vraag ik me af? Het boek leest lekker weg, het is een origineel uitgangspunt, de tbs kliniek, het is bij tijden spannend en de opbouw naar de climax zit goed in elkaar. Toch laat het me met een ietwat onbevredigd gevoel zitten als ik de laatste pagina heb gelezen en het boek heb dichtgeslagen. Misschien omdat ik bijna elke wending al tijden van tevoren aan zag komen? Of omdat ik me af en toe stoorde aan de labiele Elin en de ondoordachte beslissingen die ze nam? Misschien omdat sommige dingen gewoon niet helemaal geloofwaardig zijn? Een mix van deze dingen denk ik. En toch heb ik overwegend van het boek genoten. Door deze wat dubbele gevoelens heb ik besloten in het midden te gaan zitten met het aantal sterren, dat worden er dus 3*.