Lezersrecensie
Wat een boek! En wat een immense research
4,5-5
Wat een bijzonder boek is dit!
Het was de eerste keer dat ik een boek van Elif Shafak las, maar het zal zeker niet de laatste keer zijn! Ik moet wel zeggen: het was geen makkelijk werk om te lezen. Het was lang geleden dat ik langer dan een week over een boek had gedaan, maar deze had het nodig. En vrouw, wat was het het waard!
Er stromen rivieren in de lucht gaat uit van het principe dat water nooit verdwijnt. Het verandert voortdurend van vorm en leeft voort in een eeuwige cyclus. Als je het zo bekijkt, hebben de watermoleculen om ons heen meer meegemaakt dan wie dan ons ook mee zal maken.
En zo is water getuige van de levens van Arthur Koning van de riolen en de sloppen (1840-1876), Narin (2014) en Zaleekhah (2018). Levens die lang gescheiden blijven, maar waarvan je van het begin af aan weet dat ze niet gescheiden kunnen blijven. De manier waarop Shafak de levens met elkaar vervlecht, is zo ingenieus en getuigt van zoveel research!
Het is ongelofelijk wat een kennis, empathie, nuance en liefde ze in dit boek heeft gestopt. Het voelde van een puzzel waar ik stukje bij beetje meer van kreeg tot deze soms ook ineens weer van vorm veranderde. In het bijzonder heeft het verhaal van Narin me geraakt. Hoe kan het toch dat dit nog steeds gebeurt en erger nog, hoe kan het dat ik me dit niet herinner! Haar verhaal speelt in 2014. Toen was ik ook al 21 jaar verdorie!
Ik heb delen van het boek met schaamrood op de kaken gelezen van mijn onwetendheid en het vermogen van de Westerse wereld om weg te kijken of zelfs verder kapot te maken wat al op de grond ligt. Shafak is nergens beschuldigend en brengt nuance, maar juist daarom raakte me recht in het hart wat deze mensen is overkomen en nog steeds overkomt.
Dit boek zal absoluut nog een tijd nazinderen en door mijn hoofd blijven gaan. Ik hoop het nooit meer te vergeten. Sterker nog, ik ga ervoor dat mijn daden erdoor gekleurd zullen worden!
"En als we in staat zouden zijn om de wereld te zien door de ogen van een baby die met onschuldige verwondering omhoogkijkt, dan zouden we de rivieren in de lucht kunnen zien. Machtige rivieren die eeuwig blijven stromen." (p.457)
Wat een bijzonder boek is dit!
Het was de eerste keer dat ik een boek van Elif Shafak las, maar het zal zeker niet de laatste keer zijn! Ik moet wel zeggen: het was geen makkelijk werk om te lezen. Het was lang geleden dat ik langer dan een week over een boek had gedaan, maar deze had het nodig. En vrouw, wat was het het waard!
Er stromen rivieren in de lucht gaat uit van het principe dat water nooit verdwijnt. Het verandert voortdurend van vorm en leeft voort in een eeuwige cyclus. Als je het zo bekijkt, hebben de watermoleculen om ons heen meer meegemaakt dan wie dan ons ook mee zal maken.
En zo is water getuige van de levens van Arthur Koning van de riolen en de sloppen (1840-1876), Narin (2014) en Zaleekhah (2018). Levens die lang gescheiden blijven, maar waarvan je van het begin af aan weet dat ze niet gescheiden kunnen blijven. De manier waarop Shafak de levens met elkaar vervlecht, is zo ingenieus en getuigt van zoveel research!
Het is ongelofelijk wat een kennis, empathie, nuance en liefde ze in dit boek heeft gestopt. Het voelde van een puzzel waar ik stukje bij beetje meer van kreeg tot deze soms ook ineens weer van vorm veranderde. In het bijzonder heeft het verhaal van Narin me geraakt. Hoe kan het toch dat dit nog steeds gebeurt en erger nog, hoe kan het dat ik me dit niet herinner! Haar verhaal speelt in 2014. Toen was ik ook al 21 jaar verdorie!
Ik heb delen van het boek met schaamrood op de kaken gelezen van mijn onwetendheid en het vermogen van de Westerse wereld om weg te kijken of zelfs verder kapot te maken wat al op de grond ligt. Shafak is nergens beschuldigend en brengt nuance, maar juist daarom raakte me recht in het hart wat deze mensen is overkomen en nog steeds overkomt.
Dit boek zal absoluut nog een tijd nazinderen en door mijn hoofd blijven gaan. Ik hoop het nooit meer te vergeten. Sterker nog, ik ga ervoor dat mijn daden erdoor gekleurd zullen worden!
"En als we in staat zouden zijn om de wereld te zien door de ogen van een baby die met onschuldige verwondering omhoogkijkt, dan zouden we de rivieren in de lucht kunnen zien. Machtige rivieren die eeuwig blijven stromen." (p.457)
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Marjolein
Gesponsord
In 1938 vluchten de Freuds van Wenen naar Londen, waar Anna Freud weeshuizen opricht en op zoek gaat naar erkenning en hechte vriendschappen.
De jonge, verloren Ambre komt na een mislukte zelfmoordpoging in een hotel in de bergen terecht, waar ze zichzelf en het leven opnieuw leert te ontdekken.
