Een wereld op zichzelf

Sprokkelaars is het debuut van Mira Aluç. Zij studeerde beeldende kunst en filosofie. Mira Aluç publiceerde eerder essays en korte verhalen. Met Sprokkelaars maakt zij een goed debuut. Het is een licht filosofische roman dat prettig leest.
Toen ik het boek voor het eerst zag, vielen mij de twee mannen op de voorkant op. Vooraan staat een jonge man gekleed in het zwart. Achter hem staat een man van middelbare leeftijd die rookt en uit een raam kijkt. De sfeer straalt een soort berusting van de middelmatigheid uit. Het boek heeft 170 pagina’s en is daarmee heerlijk compact.
Het verhaal gaat over Jong die na zijn studie zoekende is naar wat zijn identiteit is. Hij heeft geen werk en woont bij zijn ouders. Op een dag komt hij zijn oom tegen en die biedt hem een baan aan in zijn partijloods. Oom verzamelt allerlei spullen en is daarmee een echte sprokkelaar. De verzameling afgekeurde producten en seizoenproducten maakt mij bewust van onze consumptiemaatschappij, want wat zijn er een hoop spullen die worden afgekeurd. Potjes gedeukte crème en kattenvoer. Seizoensproducten zoals plastic kerstbomen en zakken met pepernoten. Tussen de spullen moet Jong voortaan zijn weg vinden. Jong is niet erg proactief en een beetje langzaam. Gedurende het boek ontwikkelt hij zich en krijgt hij meer een identiteit. Zal hij in de partijloods blijven of kiest hij toch uiteindelijk voor zijn eigen weg?
De partijloods komt op mij over als een wereld op zichzelf, omdat het verhaal zich vooral daar afspeelt. Het voelt als de plek waar Oom zijn plek heeft gevonden los van de maatschappij. Ook is het de plek waar Jong steeds meer zichzelf vindt en zijn filosofische gedachten los kan laten. Een mooi boek dat uitnodigt om het nog een keer te lezen.