Al wat schittert - Een hemelse compositie

Op het eerste gezicht is Al wat Schittert van Eleanor Catton een indrukkendwekkend boek met zijn ruim achthonderd pagina's. Het is niet voor niks het dikste verhaal ooit dat de Man Booker Prize won. Eleanor Catton was ook de jongste auteur ooit die de prijs in ontvangst mocht nemen. Grappig genoeg was het andere verhaal, dat kans maakte op de award, juist het kortste verhaal ooit dat de Man Booker Prize had kunnen winnen. Al met al lijkt mij het lezen van Al wat Schittert een hele klus, en vind ik het echt een prestatie om te kunnen zeggen, dat ik het boek heb uitgelezen.

Toen ik het boek opensloeg zag ik dat op de eerste pagina alle personages en locaties worden benoemd binnen de principes van de astrologie. In een interview met de New York Times vertelt Eleanor Catton dat niet in astrologie gelooft, maar het leuk vond de vorm van het verhaal hierop te baseren (bronnen: https://www.nytimes.com/2013/11/20/books/eleanor-catton-discusses-the-luminaries.html ).

" Maar waarheid bestaat alleen in verhouding tot iets anders en de hemelse verhouding bestaat uit bewegende cirkels, kantelende assen, draaiende schijven; het is een uiterst verfijnede compositie die voortdurende verandert, zich nooit herhaalt en nooit stilstaat." (Al wat schittert, bladzijde 374)

Het eerste hoofdstuk van Al wat schittert vond ik moeilijk om te lezen en ik heb het boek zelfs even weggelegd. Binnen ' Een bol in een bol' worden voornamelijk de personages geïntroduceerd, hun relaties geschetst, en het beeld getekend van de stad Hokitika in 1866. Een stad in Nieuw Zeeland waar het hele verhaal zich afspeelt. Verder gebeurt in het eerste hoofdstuk van 360 pagina's weinig. Van vrienden hoor ik dat zij niet verder komen met het lezen dan de eerste helft. Toch heeft het boek de Man Booker Prize gewonnen en ik wil weten waarom.

Ik besluit verder te lezen en na het eerste hoofdstuk ken ik min of meer de twaalf hoofdpersonen die gelijk zijn aan de twaalf sterrenbeelden. Naast de hoofpersonen kent het verhaal zeven bijrollen. De astrologische vorm van het verhaal is door Eleanor Catton erg knap opgezet. Zo worden de volgende hoofdstukken steeds korter, net als een maansikkel die in een cyclus steeds kleiner wordt. Mooi bedacht. Ik word meegevoerd in de historische crimi, maar wat mij aan het einde toch meeste bijblijft, is de hemelse compositie van Eleanor Catton.

- Marjolein -