Fijne schrijfstijl, maar ik ben klaar met deze personages

3,5 ⭐️

En toen was ook het laatste deel van de Julia Menken-trilogie uit! Wederom een vlot lezend deel waar ik in 4 à 5 uur doorheen vloog.

Toch heb ik het boek niet heel hoog gewaardeerd. Dat lag zeker niet aan de schrijfstijl van Van Mierlo. Ze schrijft beeldend, geeft het verhaal een razend tempo en weet spanning op te bouwen.

Nee, het was vooral omdat ik me begon te ergeren aan Julia. Er zit weinig ontwikkeling in haar personage en net zoals sommige andere personages in het boek werd ik dat een beetje zat. Het begon daardoor nogal eendimensionaal aan te voelen. Jammer want Van Mierlo laat echt haar talent zien om de psyche van haar personages te bezien, maar zet vervolgens maar enkele facetten in.

Deze ergernis voerde in de eerste helft van het boek voor mij een aantal keer de boventoon. Wat zonde is, want in die eerste helft wordt het plot sterk opgebouwd. In de tweede helft bleken mijn voorspellingen uit te komen. Hierdoor heb ik dit keer minder op het puntje van mijn stoel gezeten. Toch vind ik wel dat de plotlijnen sterk in elkaar gelegd worden en aannemelijk wordt gemaakt waarom dit plot de enige logische uitkomst is.

Wat me wel echt stoorde in het plot, is dat er meermaals gewisseld wordt in de tijd die tussen dit boek/verhaal en de vorige twee delen zit. Soms is het vier jaar geleden, soms twee, soms is het leeftijdsverschil tussen Mees en Evi ineens groter geworden. Dit zijn fouten waarvan ik zou verwachten dat een redacteur ze eruit haalt...

Al met al: ik ben absoluut toe aan nieuwe personages, maar zou een nieuw boek van Chantal van Mierlo dan zeker weer kunnen oppakken.