Rauw, rakend en recht voor zijn raap

Nadat ik in februari omver ben geblazen door 'Je bent prachtig', wilde ik ook de andere roman van Napolitano graag lezen.

Een boek over een heftig onderwerp, want hoe doe je recht aan de gevoelens van een twaalfjarige jongen die alles verliest nadat hij als enige een vliegtuigramp overleeft?

Nadat Napolitano hoorde over de negenjarige Ruben die als enige de vliegtuigramp bij Tripoli overleefde, bleef zijn verhaal en de grote vraag 'hoe ga je verder?' door haar hoofd spoken. In de daaropvolgende jaren bleef ze er over nadenken en dat leidde uiteindelijk tot deze roman. Het is een fictieverhaal met een aanzet uit de echte wereld.

In deze roman volgen we Eddie/Edward. Wanneer hij wakker wordt in het ziekenhuis en blijkt dat hij als enige een vliegtuigramp overleefd heeft, is hij fysiek en mentaal gebroken. Hij komt bij zijn oom en tante terecht, die heel erg hun best doen, maar ook hun eigen verhaal hebben en het allemaal ook niet weten.

Naast hen wonen Besa en haar 12-jarige dochter Shay en de aanwezigheid van dit leeftijdsgenootje blijkt zijn redding. Op levensechte wijze geeft Napolitano leven aan hun interactie, de totale onwetendheid van de volwassenen over hun houding ten opzichte van hem en het levensgrote schuldgevoel waar Edward mee worstelt.

Je leest afwisselend scènes uit zijn leven na de crash en scènes van de dag van de crash; op de luchthaven en in het vliegtuig. Dit tweede perspectief is goed geschreven, maar vond ik heel pittig om te lezen. Ik had de neiging om ze over te slaan, de andere passagiers niet te leren kennen. Net als Edward alle gedachten aan het vliegtuig probeerde weg te stoppen, wilde ik er niet naar kijken in de hoop dat hen niets gebeurt. Het boek kruipt hierdoor echt onder je huid en ik raad je aan het niet te lezen vlak voordat je zelf gaat vliegen.

Talig gezien vond ik het een meer recht toe rechtaan boek dan 'Je bent prachtig', maar uiteraard weet Napolitano gevoel nu ook meermaals heel raak te vangen. Een mooi voorbeeld vind ik:

"De vertrouwdheid van het kledingstuk maakt slikken even lastig en er komt een vlaag van boosheid opzetten. Hij denkt: die is niet van jou, die is van mijn moeder! Maar de boosheid lost bijna meteen weer op. Hij draagt toch ook zijn broers kleren? Dus hij kan moeilijk zeggen dat Lacey niet de kleren van haar zus mag dragen. Bovendien is het een interessante gedachte dat het dragen van de blouse Lacey dapperder maakt. Daardoor vraagt Edward zich af wat het dragen van Jordans kleren voor hem doet." (P137)

Wederom een prachtig verhaal van Napolitano dat je maar moeilijk kunt wegleggen. Echt een aanrader!