Hoe een klein wit hondje een grote zwarte hond werd - En een roze wolk een donderwolk...

‘Ze zouden nu naar school moeten gaan. Een échte school dan. Dat is namelijk wat de bedoeling is. Dat is zoals het hoort. Als je gezonde kinderen krijgt. Een wereld die ver verwijderd is van de onze.’

In Ik kan er nét niet bij beschrijft Sander Verheijen de eerste vijf jaren met zijn kinderen, tweeling Willem en Maurits. Net als alle jonge ouders leeft hij in eerste instantie op een roze wolk. Helaas blijkt de roze wolk een donderwolk: Maurits en Willem zijn niet gezond. Verheijen opent zijn hart en schrijft openhartig en eerlijk over zijn momenten van geluk en pijn.

In 2007 komen Sander en Jip voor het eerst bij elkaar. Er lijkt vrij snel een klik te zijn en wanneer de relatie stabiel is gaan ze samenwonen. Wanneer ze drie jaar later hond Gant adopteren, lijkt hun leven in eerste instantie compleet. Na korte tijd besluiten ze echter kinderen te willen. Helaas blijkt dit niet via de natuurlijke weg te kunnen en Sander en Jip gaan een IVF-traject in.

Na een intensieve periode met teleurstellingen en momenten van geluk worden Willem en Maurits geboren. Jip en Sander kunnen hun geluk niet op. Dat verandert echter wanneer blijkt dat Willem niet gezond is. Hij wordt geboren met cerebrale parese (hersenbeschadiging) en zal misschien nooit kunnen functioneren als een kind van zijn leeftijd. Jip en Sander beginnen een traject vol revalidatie, ziekenhuisbezoeken en therapie, om te kijken in hoeverre ze Willem kunnen helpen. Maurits daarentegen lijkt in eerste instantie normaal op te groeien. Het tegendeel blijkt wanneer hij maar niet begint te praten. Ook Maurits wordt getest en dan wordt duidelijk dat hij ook een label verdient: autisme. Jip en Sander staat met deze twee ‘zorgkinderen’ een zware, maar bijzondere taak te wachten.

In Ik kan er nét niet bij kijkt Verheijen terug op de eerste vijf jaar met zijn kinderen. In een openhartig verhaal beschrijft hij het lief en leed van de verleden jaren en laat hij zien hoe een droom kapot kan springen. Dat doet hij op bijzondere wijze. Waar het heel gemakkelijk is van dit verhaal een dramatische tranentrekker te maken, kiest Verheijen de weg van de humor en de confrontatie. Heerlijk directe beschrijvingen, ‘ ‘Bezig zijn’ betekent niets meer en niets minder dan neuken zonder bescherming,’ en fragmenten vol humor of zelfspot, ‘De show gaat beginnen. Over een dag of twaalf staat de punctie op de agenda,’ zorgen ervoor dat het verhaal even indrukwekkend of wellicht zelfs indrukwekkender wordt dan op de aloude manier.

Bovendien valt ook de positieve inslag van Verheijen op. In plaats van de nadruk op de drama’s en het verdriet te leggen, legt hij de focus op wat de kinderen wél kunnen en welke mooie momenten (de helmpjescrisis, het mangodrankjesgedrag van de zoon of ‘ik hou van jou’) de familie heeft. Zo ontstaat een grappige roman waarbij de ernst aan alle kanten binnendringt: ‘We zijn massaal van Winnie en zijn stuiterende vriendjes gaan houden. Jip voor het Nederlands en de lieve plaatjes. Ik omdat de aan honing verslaafde beer de grondlegger is van Maurits’ nieuwe woord. Weg met de goffers en kippeflippen van papa. ‘Drommels’ is here to stay!’.

Ik kan er nét niet bij is een indrukwekkend, intiem en bijzonder verhaal over de vader die zijn roze wolk zag veranderen in een donderwolk. Het is tegelijkertijd hét verhaal waar kracht en positiviteit de kern lijken te zijn. Verheijen laat zien dat het niet gemakkelijk is ‘zorgkinderen’ te hebben. Hij laat echter meer dan dat zien dat ook zij bijzonder zijn en je leven kunnen verrijken. ‘Ons verhaal is jullie verhaal. We zijn blij dat jullie er deel van uitmaken. Wij hadden niks anders gewild. Zonder jullie geen wij.’