De strijd gaat door

‘Iemand had me ooit verteld dat er een moment komt in het leven van iedere soldaat waarop hij weet dat hij gaat sterven.’ Na Pupil, Rebel en Jager gaat de strijd van draak Ember in Strijder in alle hevigheid door. Na elk deel wordt het verhaal sterker en lijkt het beter doordacht. Julie Kagawa’s Strijder verdient dan ook vier heel dikke sterren! Het spannende YA-verhaal, vertaald door Karin de Haas, laat geen enkele lezer ongeroerd.    

Vanaf de eerste letter in Strijder is het duidelijk: de strijd van Ember en haar lotgenoten is nog niet gestreden. De draken van Talon willen dat Dante zijn zus terughaalt naar Talon. Ember daarentegen gaat samen met Riley, Jade en Garret de strijd als nooit tevoren aan. Nadat Riley Garret van de dood heeft gered (‘Ik heb…drakenbloed in me’), bedenken ze een plan de campagne. Helaas blijkt geen enkel plan afdoende. Wanneer Ember haar broer Dante ontmoet, komt ze erachter dat Talon sterker is dan ooit. Haar broer en zijn medestrijders worden gesteund door een ongekende groep klonen. Ember zal alles op alles moeten zetten om zichzelf en haar vrienden te kunnen redden. Ze moet vechten voor haar idealen.    

Het is even wennen wanneer je de eerste hoofdstukken van Strijder doorspit. Kagawa geeft de lezer weinig aanknopingspunten: haar verhaal gaat verder waar het vorige gestopt is. De wereld van de draken is volledig open en de lezer moet even schakelen.    

Gelukkig bevat Strijder hetzelfde werkende concept als eerdere verhaaldelen, iets wat enige vorm van vertrouwen geeft. Kagawa schrijft ook deze keer weer vanuit verschillende perspectieven en voorziet de lezer daarmee van de zo geliefde informatievoorsprong. Al snel weet je wat Dante van plan is, nog voor Ember het weet. Met het kippenvel op je armen en de haren in je nek rechtovereind lees je vervolgens wat er gaat gebeuren. Voorzien had je het al, maar voorkomen kun je het niet.    

Ook het hoge verhaaltempo met daarbij de talloze wendingen binnen de plot maken Strijder aantrekkelijk. Onheilspellende boodschappen versterken tegelijkertijd het verhaal: ‘Ik kon alleen maar hopen dat de wereld er nog zou zijn wanneer de ergste razernij voorbij was, en dat we geen tot as verbrande woestenij zouden aantreffen.’ Kagawa investeert in het creëren van open plaatsen en gebeurtenissen vol actie. Beide groeperingen – die van Ember én die van Dante – komen verwacht en onverwacht in situaties terecht waar de lezer van smult: ze zijn spannend, actievol, gevaarlijk en zeer zeker niet te voorspellen. Tegelijkertijd schroomt Kagawa het middel liefde niet. Af en toe, prima gedoseerd, voorziet ze de lezer van romantische passages, waarbij zoetsappigheid lichtjes om de hoek komt kijken.    

Binnen de boeiende plot werkt Kagawa vrij snel naar een goed opgebouwde climax. Ze stuurt de lezer linearecta naar het slagveld, om daar vervolgens de spanning verder op te bouwen. Tegelijkertijd schenkt ze, helaas mondjesmaat, aandacht aan het verleden van Dante en Ember. Met korte hoofdstukken over de opleidingsperiode van de twee toont ze de lezer een blik in de geschiedenis. Het bezorgt het verhaal de extra diepgang die het nodig heeft. Helaas blijft het bij mondjesmaat: Kagawa maakt er te weinig woorden aan vuil. Het heden, de gevechten, lonken.    

Strijder intrigeert van A tot Z. Tegen het einde wordt pijnlijk duidelijk dat de strijd nog niet gestreden is. Met een mooie brug werkt Kagawa toe naar Inferno, het vervolg. Zal Ember daar eindelijk af kunnen rekenen met het onrecht?