gelezen in braille

Via Passend lezen kwam ik het boek ‘Niet meer dan een nummer tegen’. Dit boek is geschreven door Elsbeth de Jager en is uitgegeven bij uitgeverij Kluitman. Ik las de brailleversie. Deze bestond uit 14 banden.

In het verhaal maak je kennis met de tienjarige Hugo, hij woont met zijn ouders en jongere zusje in Batavia. Tot het moment dat de Japanners Batavia binnenvielen, toen hield het onbezorgde kinderleven van Hugo op.

Hugo´s vader komt in een kamp terecht. Hugo neemt thuis verantwoordelijkheid om voor zijn moeder aan extra geld te kopen door de pompelmoezen uit hun tuin te verkopen. Op een gegeven moment belandt ook Hugo in een kamp Kramat, later het beruchte Tjideng. Blijft Hugo nog steeds zijn best doen om geld te verdienen op verschillende manieren. Maar dan wordt Hugo gescheiden van zijn moeder en zusje. HIj wordt eerst geplaatst in het jongenskamps grogol en later het vreselijke mannenkamp Tjimahi. Is Hugo in staat om het in zijn eentje te overleven?

Dit waargebeurde verhaal over Hugo de Jager, die als een jonge jongen de Tweede Wereldoorlog in Nederlands - Indie meemaakte en het verhaal is geschreven door zijn dochter Elsbeth de Jager.

Mijn ervaring in het verhaal in braille was een intense beleving. Ik had nog geen verhaal gelezen gek genoeg over de Nederlands Indië.Voor mij betekende het direct een beeldvorming op een andere manier dan ik tot nog toe gewend was, ik moest meer moeite doen om me te verplaatsen naar dat gebied.
Ik vond de beleving van de ontwikkeling die Hugo doormaakte direct iets boeiends. Een jonge jongen die al heel vlug verantwoordelijkheid ging nemen voor zijn moeder. HIj ontwikkelde manieren om te overleven en de inventiviteit om toch dingen voor elkaar te krijgen maakte het een mooi proces om als lezer te mogen ervaren.
Het hele proces dat de Japanners wilden bereiken met alle verplaatsingen lieten in mijn ogen Hugo alleen maar meer kracht en strijdvaardigheid ontwikkelen.

Later kwam de plek van Hugo nog in het geding. Het verzet van de Indonesiërs tegen de oude kolonie bewoners leverde op dat de Japanners ze uiteindelijk weer moesten beschermen. Waardoor de vrijheid er dus nog niet was.

De toevoeging van het gedicht, gecombineerd met alle foto's van objecten en de woordenlijst maken dat het verhaal ook voor groep 8 denk ik goed te lezen is. Het is voor mij in ieder geval een intense beleving geweest. Veelal moest ik het in mijn hoofd vormen waardoor het meer een film werd en steeds meer het gevoel kreeg in mijn hoofd in die omgeving te staan. Dit was ook de reden waarom ik het boek in braille ben gaan lezen. Het Nederlands Indie heb ik nog niet veel over gelezen en ik hoopte in braille dan ook een extra intense ervaring waardoor de beeldvorming over dat nog duidelijker binnenkwam.