Een van de betere verhalen

Thuishaven geschreven door Kirstin Rozema heb ik geluisterd via Passend lezen. Daarnaast heb ik meegedaan aan de leesclub van Diane Kooistra en Kirstin Rozema.

In Thuishaven lees je het verhaal van Netta. Het leven ontwikkelt zich door, de kinderen gaan het huis uit en dan komt de stilte en de eenzaamheid ineens om het hoekje kijken.
Tijdens een van de vele boswandelingen ontmoet Netta, Caz. Deze man is een ex-beroepsmilitair met een flinke rugzak door PTSS. Het contact verloopt prettig en ze krijgen een band. Eerst nog wat op afstand, maar wanneer Caz in de knel komt door bouwwerkzaamheden en meer last krijgt van de PTSS. Netta biedt hem een slaapplaats aan. De kinderen hebben hier hun zorgen over, ze vragen zich af of Netta wel weet waar ze aan begint.

Opnieuw is dit een boek dat laat zien dat Rozema een zeer prettige schrijfstijl heeft. Het luisterde / las prettig en vooral de toegankelijkheid en de herkenbaarheid vanuit thema's in de huidige maatschappij vloog ik door het verhaal heen.

Ik denk dat het accepteren van de kinderen en het feit dat Netta voor haar eigen leven kiest, een mooi verhaal geven, althans dat vond ik een prettig soms confronterend stuk. Want ja wie ben je als kind zijnde om je moeder niet voor zichzelf te laten kiezen in een nieuwe stap in haar leven. Misschien wat hard verwoord, maar dat was voor mij een duidelijk thema in het verhaal dat er uitsprong. De acceptatie van Caz met zijn rugzak is voor Netta heel belangrijk geweest.
Wat ik heel sterk vind gevonden is de titel van het verhaal. Die kan je in het verhaal op verschillende manieren lezen en invullen.

Al met al is ' Thuishaven' een prachtige roman met een behoorlijke diepgang door het beeldend schrijven van Rozema. Een verhaal dat je zelf ook doet nadenken als je voor iets vergelijkbaars komt te staan.