Lezersrecensie
Het leven is een béétje maakbaar ! ★★★1/2
Aan het eind van de 17de eeuw was individuele vrijheid nog een zeer beperkt begrip, vooral als het om vrouwen ging. Binnen en buiten het gezin bepaalden bijbelvastheid, overheidsregels en sociale controle het doen en laten van elke burger.
UIT HET KEURSLIJF
Het verbaast dan ook niet dat Maria op haar twintigste de verstikkende thuissituatie wil ontvluchten. Met een moeder die haar voorhoudt dat 'kennis de schoonheid van de vrouw verpest' en haar verplicht tot eindeloze borduuravonden, kan deze chirurgijnsdochter geen kant op. Omdat een huwelijk met haar geliefde timmerman geen optie is, trouwt ze boven haar stand met notaris en weduwnaar Pieter van Aerden. Een hartverscheurende keuze? Natuurlijk, maar deze 50-jarige zou toch niet meer zó lang leven?!
Binnen de restricties van de tijdgeest, zet Mérie van der Rijt een emanciperend hoofdpersonage neer. De jonge echtgenote benut de ruimte die haar coulante man haar biedt, optimaal. Ze maakt zichzelf onmisbaar in het notariaat dat floreert onder haar sturende kracht. Is een vrouw die meer dan driehonderd jaar geleden deelneemt aan het arbeidsproces een geloofwaardig karakter voor een historische roman? Zeker, tenminste als je het hebt over de Nederlanden. Denk, bijvoorbeeld, aan de Haarlemse Kenau Simonsdochter Hasselaer die het scheepvaartbedrijf van haar overleden man overnam. In Italië liepen jonge dames toen nog aan de arm van een chaperon door de stad.
LEVENDIGE STOFFERING
Een verhaal dat je in een geschiedkundige context plaatst vraagt vanzelfsprekend om nauwgezette research en ingekleurde achtergronden waartegen de plotspelers kunnen schuren. Als Maria haar timmerman gaat opzoeken hou je je hart vast. Op een overspelige echtgenote wachtten immers de schandpaal en nadien het tuchthuis. En wanneer kwikzilveren bolletjes als - gangbaar - medicijn door de cacao worden geroerd, weet je wat er met de zieke zal gebeuren. Andere meer onschuldige weetjes betreffen rouwkleding, geboorterituelen of modeverschijnselen zoals geëpileerde wimpers en gevulde kniekousen voor mannen. Zelfs de intelligente Maria trapt even in dit stukje theater... totdat de kousen in de slaapkamer voor het nachthemd worden geruild!
Maar... dat deze schrijfster in één adem genoemd wordt met Simone van der Vlugt is niet terecht. Omdat deze laatste het historisch perspectief opentrekt tot bij het nationale en internationale bestuurlijke niveau en daarbij complexe ontwikkelingen moet interpreteren en verliteraturen, kun je beide auteurs niet op één lijn plaatsen.
NOG NIET VOLLEERD
Dat neemt niet weg dat Mérie van der Rijt met Maria een ondernemende, assertieve en slimme vrouw heeft getekend die een tijdloos rolmodel kan zijn. De leugentjes om bestwil moet je haar dan wel kunnen vergeven. Wat de spanningsboog van de handeling betreft, is een kritische noot wel op z'n plaats. In verschillende fases van het boek wordt de ballon met de psychische belasting opgeblazen om even later met een speld te worden doorprikt. Roman en lezer gedijen beter bij een gestaag oplopende onrust die zijn ontknoping vindt in het slotakkoord. Bovendien weerspiegelt de charmante titel 'Het vrouwenhofje' niet het zwaartepunt van het plot. Het 'hofje' voor alleenstaande, vrome vrouwen, een populaire woonvorm in de Nederlanden van die tijd, speelt slechts een rol in de marge.
De zeer taalvaardige Mérie van de Rijt heeft in dit debuut een steeds wijzer wordende overlever geportretteerd. Uiteindelijk geldt ook voor Maria dat 'de laatste jas geen zakken heeft. Voor niemand.'
Lees meer op: https://inktkoelie.blogspot.com/
UIT HET KEURSLIJF
Het verbaast dan ook niet dat Maria op haar twintigste de verstikkende thuissituatie wil ontvluchten. Met een moeder die haar voorhoudt dat 'kennis de schoonheid van de vrouw verpest' en haar verplicht tot eindeloze borduuravonden, kan deze chirurgijnsdochter geen kant op. Omdat een huwelijk met haar geliefde timmerman geen optie is, trouwt ze boven haar stand met notaris en weduwnaar Pieter van Aerden. Een hartverscheurende keuze? Natuurlijk, maar deze 50-jarige zou toch niet meer zó lang leven?!
Binnen de restricties van de tijdgeest, zet Mérie van der Rijt een emanciperend hoofdpersonage neer. De jonge echtgenote benut de ruimte die haar coulante man haar biedt, optimaal. Ze maakt zichzelf onmisbaar in het notariaat dat floreert onder haar sturende kracht. Is een vrouw die meer dan driehonderd jaar geleden deelneemt aan het arbeidsproces een geloofwaardig karakter voor een historische roman? Zeker, tenminste als je het hebt over de Nederlanden. Denk, bijvoorbeeld, aan de Haarlemse Kenau Simonsdochter Hasselaer die het scheepvaartbedrijf van haar overleden man overnam. In Italië liepen jonge dames toen nog aan de arm van een chaperon door de stad.
LEVENDIGE STOFFERING
Een verhaal dat je in een geschiedkundige context plaatst vraagt vanzelfsprekend om nauwgezette research en ingekleurde achtergronden waartegen de plotspelers kunnen schuren. Als Maria haar timmerman gaat opzoeken hou je je hart vast. Op een overspelige echtgenote wachtten immers de schandpaal en nadien het tuchthuis. En wanneer kwikzilveren bolletjes als - gangbaar - medicijn door de cacao worden geroerd, weet je wat er met de zieke zal gebeuren. Andere meer onschuldige weetjes betreffen rouwkleding, geboorterituelen of modeverschijnselen zoals geëpileerde wimpers en gevulde kniekousen voor mannen. Zelfs de intelligente Maria trapt even in dit stukje theater... totdat de kousen in de slaapkamer voor het nachthemd worden geruild!
Maar... dat deze schrijfster in één adem genoemd wordt met Simone van der Vlugt is niet terecht. Omdat deze laatste het historisch perspectief opentrekt tot bij het nationale en internationale bestuurlijke niveau en daarbij complexe ontwikkelingen moet interpreteren en verliteraturen, kun je beide auteurs niet op één lijn plaatsen.
NOG NIET VOLLEERD
Dat neemt niet weg dat Mérie van der Rijt met Maria een ondernemende, assertieve en slimme vrouw heeft getekend die een tijdloos rolmodel kan zijn. De leugentjes om bestwil moet je haar dan wel kunnen vergeven. Wat de spanningsboog van de handeling betreft, is een kritische noot wel op z'n plaats. In verschillende fases van het boek wordt de ballon met de psychische belasting opgeblazen om even later met een speld te worden doorprikt. Roman en lezer gedijen beter bij een gestaag oplopende onrust die zijn ontknoping vindt in het slotakkoord. Bovendien weerspiegelt de charmante titel 'Het vrouwenhofje' niet het zwaartepunt van het plot. Het 'hofje' voor alleenstaande, vrome vrouwen, een populaire woonvorm in de Nederlanden van die tijd, speelt slechts een rol in de marge.
De zeer taalvaardige Mérie van de Rijt heeft in dit debuut een steeds wijzer wordende overlever geportretteerd. Uiteindelijk geldt ook voor Maria dat 'de laatste jas geen zakken heeft. Voor niemand.'
Lees meer op: https://inktkoelie.blogspot.com/
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van maryse
Gesponsord
Als François de bewusteloze, mysterieuze Elsa aantreft, besluit hij haar te verzorgen. Geleidelijk aan geven ze hun geheimen aan elkaar bloot. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
