Huiveren in de woestijn !

Net zoals Emma Haughton's vorige boek 'Het donker' is ook deze opvolger een 'locked-room mystery'. In beide verhalen wordt het decor, samen met de groepsdynamiek, ingezet als drijvende kracht voor het plot. Toch levert het inwisselen van de Antarctische kou voor de hallucinaties uitlokkende hitte van de Mexicaanse woestijn twee heel verschillende leeservaringen op.
In dit ongenadige landschap staat een afkickcentrum voor getraumatiseerde en meervoudig verslaafde patiënten, bijna allemaal rijkeluiskinderen. Voor exclusiviteit en privacy moet betaald worden.
Leidt deze formule tot levens veranderende inzichten? Spelen de begeleiders open kaart? Zal hoofdpersoon Zoey ontdekken hoe ze daar terecht is gekomen en wie de bankkaart heeft bovengehaald? En wat is de impact van het eeuwenoude, indiaanse ayahuasca-drankje? 'Je ego knalt uit mekaar', zo vat Axel zijn ervaring met dit psychedelicum samen.
Terwijl je je in de eerste helft van het verhaal afvraagt waar de schrijfster naar toe wil, legt ze zorgvuldig de puzzelstukjes neer. Daarna vallen langzaam maar zeker de oogkleppen van de patiënten en de lezer af, verdampen de rookgordijnen en toont de woestijn zich een hardvochtige tegenstander. 'De retraite' is een aangrijpend boek dat eindigt in een confronterende climax.
Soms doet het ene boek je aan het andere denken. In dit geval is de beweegreden van de dader precies dezelfde als die van de schipper op The Blue, het zeilschip in 'Onderstroom' van Lucy Clarke. Sommige dromen zijn zo hardnekkig dat ze leiden tot grensoverschrijdend gedrag.
Lucy Clarke is ten onrechte een enigszins vergeten, niet meer vertaalde auteur. Lees deze vrouw! Haar personages zijn op een aandoenlijke, vaak pijnlijke manier onvergetelijk! En de setting is minstens even sterk aanwezig en wellicht nog verleidelijker dan die in 'Het donker' en 'De retraite'.
Toch doet deze lof niets af aan de prestatie van Emma Haughton!