Poirot is terug, de spanning blijft achter

Sophie Hannah is een Britse auteur van kinderboeken, thrillers, romans en poëzie. Ze schrijft al een tijdje moordmysteries in de stijl van Agatha Christie, met niemand minder dan onze eigen Poirot in de hoofdrol. Zo houdt ze de alom bekende Belgische detective in leven. Dit rest ons slechts met één vraag: Kan ze met De moorden op Kingfisher Hill Agatha Christie wederom doen opleven? Het boek werd vertaald door Joost van der Meer en Bill Oostendorp.

In dit vierde Hercule Poirot-mysterie van Hannah reist Poirot met zijn compagnon rechercheur Catchpool af naar Kingfisher Hill, waar hij op uitnodiging van de rijke Richard Devonport een moord op moet lossen. In de koetsrit naar het landgoed vinden er al een aantal buitengewone gebeurtenissen plaats, zoals een vrouw die beweert dat ze vermoord wordt als ze op een bepaalde stoel gaat zitten en een ander die boos wordt wanneer Catchpool naar haar boek staart. Het zou niet in de stijl van Agatha Christie zijn als deze personages geen rol zullen spelen bij de uiteindelijke ontrafeling, en daarmee stelt Hannah haar lezers zeker niet teleur.

De plot komt echter erg langzaam op gang, wat het grootste verschil lijkt te zijn met een origineel Agatha Christie-verhaal. Waar Christie het talent bezat om de lezer vanaf het begin te boeien, neemt Hannah hier iets meer tijd voor. Zo komen Catchpool en Poirot pas op ongeveer eenderde van het boek op het daadwerkelijke landgoed aan, en wordt er veel tijd besteed aan de beschrijving van de personen die ze daar ontmoeten. Het is niet per se een nadeel van het verhaal, maar als liefhebber ben je wellicht gewend wat eerder in het mysterie gezogen te worden.

Het vertelperspectief van Catchpool is verfrissend. Hoewel de schrijfstijl hetzelfde blijft – een beetje ouderwets doch klassiek en humoristisch – is hij een nieuw en interessant personage. In tegenstelling tot Hercule Poirot zelf, die alle kennis van de wereld lijkt te bezitten, is Catchpool nog ietwat naïef en soms onzeker, waardoor hij wat menselijker overkomt dan Poirot. Ook zijn subtiele humor sijpelt door in de plot, waarbij hij de lezer soms rechtstreeks aanspreekt.

'Ik kan je net zo goed vertellen dat "een onaf gezicht" mijn oorspronkelijke titel voor dit hoofdstuk was. Poirot gaf daar de voorkeur aan en protesteerde toen ik hem vertelde dat ik hem had gewijzigd.'

Ondanks dat het verhaal nauwelijks van 'het echte werk' te onderscheiden is, zijn er toch wat minpuntjes te vinden. Hoewel het mysterie en de ontknoping aanvoelen als een échte Christie, komt het verhaal toch wat laat op gang en mist het wat van de spanning die je van Christie gewend bent. De Poirot-liefhebbers kunnen echter hun hart ophalen, want de detective komt wél weer even tot leven in dit interessante mysterie.