Misselijkmakende familiegeheimen

Linda Green is een Brit in hart en nieren, die je wellicht kan kennen van haar vertaalde thriller Ik tel tot tien. Haar negende boek werd dit jaar tevens vertaald naar het Nederlands als Haar laatste woorden, over geheimen die bovenkomen als Nicola’s oma Betty op haar sterfbed ligt. Betty heeft het namelijk over baby’s in haar tuin, en hoofdpersonage Nicola is vastbesloten om erachter te komen wat haar grootmoeder bedoelt. Ondanks de waarschuwingen van haar moeder, haar man en omstanders, graaft Nicola letterlijk en figuurlijk steeds dieper, en daar krijgt ze spijt van.  

Er wordt een logische verhaallijn gevolgd met Nicola als hoofdpersonage, hoewel er hier en daar een brief tussendoor komt van William aan Betty, en een ik-perspectief van een nog onbekend meisje. Nicola is een verfrissend hoofdpersonage, voornamelijk omdat ze gewoon de politie inschakelt voor het misdrijf, in plaats van het zelf tot in de puntjes uit te zoeken. Ook heeft ze een lieve, behulpzame man aan haar zijde, waar ze alle ontwikkelingen mee deelt. De uitstapjes naar een ander perspectief en een andere tijd, namelijk tijdens de Tweede Wereldoorlog en rond de jaren 70, zorgen dan weer voor de nodige originaliteit in het boek.  

Deze originaliteit in verhaallijnen is nodig, aangezien de spanningsboog ver te zoeken is. Daarnaast verloopt het verhaal anders dan de achterflap doet vermoeden, waardoor het zijn spanning verliest. Er wordt bijvoorbeeld genoemd dat er in de tuin van de buren ook iets wordt gevonden als het onderzoek nog in volle gang is. Het onderzoek is dan echter al gesloten en bovendien gebeurt dit pas op pagina 194, en dat kan als een spoiler worden gezien.   

‘Langzaam maar zeker wordt duidelijk dat deze keurig onderhouden achtertuinen al jaren een verschrikkelijk geheim bewaren.’  

Een aantal thema’s komt aan bod in deze psychologische thriller. Zo speelt de Tweede Wereldoorlog een rol in de brieven van William aan Betty, wordt duidelijk hoe het hedendaagse gezinsleven verschilt van dat van vijftig en zelfs zeventig jaar geleden, maar wordt ook een ander heftig thema besproken in uitgesproken scènes. Dit laatste thema, waar het boek uiteindelijk om draait, was vroeger flink taboe en mag tot op de dag van vandaag niet met een korreltje zout genomen worden. De desbetreffende passages zijn echter erg expliciet en misselijkmakend.  

Wanneer je een nagelbijtende thriller verwacht, kom je met Haar laatste woorden van een koude kermis thuis. Zoek je een thriller met expliciete scènes en familiegeheimen die langzaam aan het licht komen, dan kan dit boek je wellicht bekoren. Green maakt veel goed door haar keuze voor de heftige passages toe te lichten nadat het verhaal is afgelopen, maar helaas zorgt dit er niet voor dat de plot op een magische manier sterker wordt. Deze familiegeheimen laten je namelijk beduusd en ietwat misselijk achter.