Is er iemand zonder zonde?

Wie zonder zonde is is het tweede deel van de Carl Edson serie, geschreven door de Zweedse Bo Svernström. Laat je echter niet tegenhouden door het feit dat dit een zogenaamde sequel is: Je kunt de boeken gemakkelijk los van elkaar lezen. Carl is rechercheur die op een zaak wordt gezet waarbij kinderen worden vermoord. Dit wordt in verband gebracht met Robert Lindström, een man die in zijn jeugd een speelkameraad vermoordde, maar zich er niks meer van kan herinneren. Was hij schuldig in het verleden en zo ja, zou hij het opnieuw hebben gedaan?

Wie zonder zonde is wordt vanuit verschillende perspectieven geschreven, waaronder natuurlijk rechercheur Carl Edson – een gescheiden man met een tienerdochter die leeft voor zijn baan bij de politie. Een ander perspectief is dat van Robert Lindström, een man zich gevormd heeft naar het beeld wat anderen van hem hebben: een kindermoordenaar. Zijn geheugenverlies verandert door het verhaal heen, wanneer journaliste Lexa een boek over hem wilt schrijven en hij uit alle macht die herinneringen moet proberen terug te krijgen. Het boek awordt dan ook geschreven vanuit deze journaliste, en hier en daar vanuit andere personages, zoals het jongetje Sixten en de jonge versie van Robert. Waar de andere perspectieven redelijk ‘normaal’ zijn, merk je al snel dat Robert dat niet is. Zo stelt hij zich het gezicht van mensen voor wanneer ze seks hebben wanneer hij in een belangrijk gesprek zit.

‘Soms denk ik dat er meer moorden verborgen kunnen zijn in de krochten van mijn geheugen. Op kinderen die ik de schedel heb ingeslagen en die ik in het bos heb begraven. Dat ik me daarom niks herinner.’

Het is niet zozeer dat de spanningsopbouw enorm is, want er worden op de helft van het verhaal al eindjes aan elkaar geknoopt en met gezond verstand kan er ergens wel geraden worden wie verantwoordelijk is. Toch weet de auteur met de nodige plotwendingen en de interessante geschiedenis van de personages je te blijven boeien. Elk personage is erg goed uitgewerkt en overal is over nagedacht. Daarnaast zijn, niet geheel onbelangrijk, ook de politieagenten mensen, en mensen maken fouten. Er wordt duidelijk gemaakt dat niet alles is wat het op het eerste gezicht lijkt en dat het rechtssysteem, wanneer het op kinderen aankomt, soms een beetje wankel kan zijn.

Ondanks dat het niet helemaal onduidelijk is wie er schuld heeft in het verhaal, houdt Svernström je geboeid tot de laatste pagina. Je wilt niet per se weten wie, maar vooral waarom. Je duikt als het ware in de jeugd en de gedachtegang van verschillende mensen en pluist uit wat er al die tijd geleden is gebeurd. En al snel kom je erachter dat bijna niemand zonder zonde is.