Falen is normaal

‘We leven in tijden van geregisseerde perfectie.’

Op social media worden we (alhoewel er tegenwoordig ook een tegenbeweging is) overstelpt met berichten en beelden van de goede kanten van het leven. Elizabeth Day, die journalist, podcastmaker en auteur is, bedacht echter dat zij van haar mislukkingen zoveel meer had geleerd dan van haar successen. Ze startte met het maken van de podcast How To Fail With Elizabeth Day, waarin ze succesvolle mensen interviewde over wat zij geleerd hadden van dingen die hen niet gelukt waren. In de laatste aflevering liet ze zichzelf interviewen. De ervaringen die ze in dat interview deelde, vormden de basis voor haar boek Durf te falen. Eerder schreef zij het fictieve Steen, papier, schaar en Het feest.

Met Durf te falen laat Day zien dat iedereen weleens ergens in faalt en dat dat helemaal niet het einde van de wereld is. Sterker nog, falen maakt vaak ruimte voor nieuwe mogelijkheden. In dertien hoofdstukken deelt ze haar eigen mislukkingen op verschillende levensgebieden, bijvoorbeeld haar falen in toetsen, daten, sport, werk, familie en zwanger worden. Haar anekdotes zijn ontwapenend; soms grappig, soms aangrijpend. Ze beschrijft uitgebreid de situaties die ze meegemaakt heeft en legt uit wat ze met haar deden. Zo zorgde het verliezen van een vriendschap ervoor dat haar eigenwaarde afbrokkelde, omdat ze dit als bewijs zag dat ze niet goed genoeg was. Haar eigen persoonlijke ervaringen vinden weerklank in de ervaringen die beroemdheden tijdens interviews met haar gedeeld hebben. Voor iedereen die wel eens gefaald heeft (en wie heeft dat nu niet?) is er ergens in dit boek wel iets van herkenning te vinden.

Het boek heeft de ondertitel Alles wat ik heb geleerd van dingen die fout gingen meegekregen, maar hierin schiet Day tekort. Ze is sterk in het neerzetten van haar persoonlijke ervaringen, maar de lessen die ze uit deze ervaringen trekt zijn mager. Na een tiental bladzijden waarin ze de situatie uit de doeken heeft gedaan, wordt een enkele bladzijde (en soms zelfs maar een enkele alinea) gewijd aan het leereffect van de mislukking. Haar uitleg bij de gebeurtenissen is dusdanig kort dat het haar niet lukt om de diepte in te gaan. Daar komt bij dat die uitleg puur gebaseerd is op haar eigen denkwijze. Haar mening ‘dat je zelfstandigheid en veerkracht ontwikkelt als je er niet bij hoort’ wordt bijvoorbeeld op geen enkele manier ondersteund.

Af en toe wordt er ook een zijweg ingeslagen. Dan worden ervaringen gedeeld die juist over successen gaan, zoals steunende vriendschappen. Soms is het ook de vraag of een mislukking wel echt een mislukking is. Een andere baan kiezen omdat je toe bent aan iets nieuws en je het met je huidige werkgever niet eens kan worden over bepaalde voorwaarden, klinkt eerder als een verstandige beslissing dan als falen. Het gaat er dan ook met name om dat gebeurtenissen als falen voelen. Op bepaalde dingen heb je zelf geen invloed. Day ervoer dat toen het haar niet lukte om zwanger te raken. Met dit voorbeeld wordt duidelijk dat ook als je zelf niets verkeerd hebt gedaan, het nog steeds als falen kan voelen.

Met vele voorbeelden van momenten waarop de auteur zelf en de mensen die zij geïnterviewd heeft gefaald hebben, laat Day zien dat het heel normaal is dat er weleens iets fout gaat in je leven. Doordat er weinig aandacht is aan het leermoment dat deze momenten oproepen, blijft het wel wat op de oppervlakte. Het is leuk om momenten van herkenning te ervaren tijdens het lezen van dit boek, maar Durf te falen weet niet echt impact te maken.