Uit de schaduw

Christine heeft twintig jaar lang een relatie met een getrouwde man, waaruit ook haar zoon Jonas geboren wordt. Ze is het gewend dat haar relatie in de schaduw staat en is daar ook oké mee, maar dan gaat Wieger dood en is er geen ruimte voor haar en haar verdriet. Ze besluit dat het tijd is om uit die schaduw te stappen en haar verhaal te doen.

In het verhaal is een mooie afwisseling gemaakt tussen het heden, waarin Christine zich als schaduwweduwe staande houdt, en herinneringen aan het verleden: hoe ze Wieger ontmoette en hoe hun relatie zich ontwikkelde. Naast het verdriet laat ze warme herinneringen zien aan een voor haar grootse liefde. Als lezer is dit soms een beetje pijnlijk om te lezen. Vanwege het ongemak omdat het geluk van deze geheime relatie het ongeluk voor een andere vrouw betekende (in elk geval op het moment dat Jonas geboren werd) en omdat de liefde van Christine voor Wieger veel groter lijkt dan zijn liefde voor haar. Zijn gedrag naar haar was in elk geval op verschillende momenten niet echt liefdevol te noemen.

Een relatie met een getrouwde man is een onderwerp waar veel mensen iets van zullen vinden. Het is daarom zeker knap dat Christine hier zo open en eerlijk (en dat moet gezegd, met een fijne schrijfstijl) over schrijft. Toch mist er een stukje verantwoordelijkheid nemen: Omdat de liefde zo groots en meeslepend was, was er geen keuze meer? Omdat Wieger geen man was om zich aan één vrouw te binden, was het geoorloofd om dan maar een relatie met een getrouwde man aan te gaan?

Juist doordat dit aspect weerstand oproept, is het opvallend dat het Christine lukt om de lezer met haar te laten meeleven. Op de lastige momenten heb je echt even met haar te doen. Het is haar gelukt om de lezer de situatie door haar ogen te laten bekijken. Of ze wel uit de schaduw had moeten stappen is een gewetensvraag, maar ze heeft haar verhaal wel op mooie wijze verteld.