Lezersrecensie
Intense, emotionele, boeiende aanvulling in Hongerspelen reeks
De vijftigste Hongerspelen breken aan en de dag van de boete is daardoor nog meer beangstigend, want dit jaar worden voor dit jubileum dubbel zoveel tributen de arena ingestuurd voor een gevecht op leven en dood. in District 12 verloopt de boete niet geheel soepel en als resultaat vertrekt Haymitch als een van de vier tributen naar het Capitool.
Suzanne Collins schreef eerder de Hongerspelen-trilogie en de prequel De ballade van slangen en zangvogels. Met Dageraad boven de boete, welke vertaald is door Maria Postema, heeft ze nog een prequel aan de wereld van Panem toegevoegd.
In dit verhaal staat Haymitch centraal, die we in De Hongerspelen hebben ontmoet als de dronken, ongeïnteresseerde mentor van Katniss en Peeta. Het was daardoor lastig om sympathie voor Haymitch op te brengen. In Dageraad boven de boete zien we hem van een heel andere kant, hoe hij is voor hij de arena ingaat. We zien een jongen die om zijn familie geeft en verduveld veel van zijn meisje houdt. Zijn meisje lijkt meer tegen het systeem in te gaan dan Haymitch zelf, maar eenmaal een tribuut laat hij meer pit zien en confronteert het Capitool meteen met diens daden. Zijn kansen in de arena zijn volgens hem daarmee nihil, toch?
Wie de Hongerspelen-trilogie gelezen heeft, weet al hoe de spelen van Haymitch zullen eindigen. Dat maakt niet uit, want het boek is boeiend genoeg zonder verrassende afloop. Doordat dit verhaal vanuit het perspectief van Haymitch geschreven is, leren we hem nu echt kennen, we bekijken de wereld door zijn ogen en ervaren wederom van heel dichtbij wat de impact van de Hongerspelen op een tiener is. Doordat je de dagen echt met Haymitch meekijkt, komt het heel dichtbij. Het is onmogelijk om niet geraakt te worden door wat hij meemaakt, doet en voelt. Als lezer begrijp je door dit verhaal ook veel beter hoe Haymitch de man geworden is waar we in het eerste boek van de trilogie kennis mee maakten.
Dageraad boven de boete is een intense, emotionele en boeiende aanvulling in de Hongerspelen reeks. Het verhaal raakt op meerdere momenten verhaallijnen uit eerdere boeken en vormt daarmee een prachtige schakel in het geheel.
Suzanne Collins schreef eerder de Hongerspelen-trilogie en de prequel De ballade van slangen en zangvogels. Met Dageraad boven de boete, welke vertaald is door Maria Postema, heeft ze nog een prequel aan de wereld van Panem toegevoegd.
In dit verhaal staat Haymitch centraal, die we in De Hongerspelen hebben ontmoet als de dronken, ongeïnteresseerde mentor van Katniss en Peeta. Het was daardoor lastig om sympathie voor Haymitch op te brengen. In Dageraad boven de boete zien we hem van een heel andere kant, hoe hij is voor hij de arena ingaat. We zien een jongen die om zijn familie geeft en verduveld veel van zijn meisje houdt. Zijn meisje lijkt meer tegen het systeem in te gaan dan Haymitch zelf, maar eenmaal een tribuut laat hij meer pit zien en confronteert het Capitool meteen met diens daden. Zijn kansen in de arena zijn volgens hem daarmee nihil, toch?
Wie de Hongerspelen-trilogie gelezen heeft, weet al hoe de spelen van Haymitch zullen eindigen. Dat maakt niet uit, want het boek is boeiend genoeg zonder verrassende afloop. Doordat dit verhaal vanuit het perspectief van Haymitch geschreven is, leren we hem nu echt kennen, we bekijken de wereld door zijn ogen en ervaren wederom van heel dichtbij wat de impact van de Hongerspelen op een tiener is. Doordat je de dagen echt met Haymitch meekijkt, komt het heel dichtbij. Het is onmogelijk om niet geraakt te worden door wat hij meemaakt, doet en voelt. Als lezer begrijp je door dit verhaal ook veel beter hoe Haymitch de man geworden is waar we in het eerste boek van de trilogie kennis mee maakten.
Dageraad boven de boete is een intense, emotionele en boeiende aanvulling in de Hongerspelen reeks. Het verhaal raakt op meerdere momenten verhaallijnen uit eerdere boeken en vormt daarmee een prachtige schakel in het geheel.
1
Reageer op deze recensie
