Het blijft toch familie

“Nora schreef ik toen ik haar nummer in mijn gsm invoerde, mama stond raar, alsof het een leugen was”.

We volgen Nico en Kine van 1997 tot 2014. Ze groeien op bij hun alleenstaande moeder, die alcoholverslaafd is, te veel geld aan krasloten uitgeeft en later wat geld probeert te verdienen door wiet te toppen. Voor de meisjes is er niet veel aandacht. Ze dragen te grote truien uit kledingbakken en spelen verplicht buiten als moeder voor het eten nog even een fles wijn achterover wil slaan. Samen slaan ze zich er doorheen. Want met anderen over die versie van hun moeder praten? Dat doen ze nog niet eens onderling.

Het verhaal wordt verteld vanuit de perspectieven van Kine en Nico, die elkaar afwisselen. Zo zien we het leven vanuit de ogen van deze twee meiden. Dit is een mooie aanvulling op elkaar. Zo zien we dat Kine als kind erg op Nico leunt, die is immers de sterke, maar blijkt later dat Nico zich zelf helemaal niet zo sterk voelt. Zij heeft juist veel angsten en die worden steeds sterker.

Elk deel gaat over de gebeurtenissen in een bepaald jaar, maar tussen de delen ontbreken een aantal jaren. Hierdoor doet het verhaal soms wat fragmentarisch aan. Ook binnen de hoofdstukken is er niet altijd een duidelijke lijn. Zeker in het eerste deel van Kine lijkt het een samenraapsel van gebeurtenissen te zijn. Later komt er meer een verhaallijn in de delen. Het blijft echter invullen wat er tussendoor gebeurd. Er is ook niet altijd voldoende informatie om dat zelf goed in te vullen. Over de vader is bijvoorbeeld weinig bekend en zijn rol in het geheel blijft dus onduidelijk. Dit zorgt ervoor dat je na het lezen van het boek met veel vragen blijft zitten.

Ondanks die gaten is het toch positief dat er voor een langere periode gekozen is. Moeders van anderen laat zien dat een slechte start je hele leven invloed op je kan blijven hebben en hoe moeilijk het is om familie los te laten, zelfs als dat beter voor jezelf is.