Een spirituele odyssee tussen verlangen en verlossing.

Met Reis naar de bron levert Han Bekkers een roman af die evenveel vraagt als ze geeft. Het is geen boek dat je gedachteloos uitleest; het is een verhaal dat je uitnodigt om mee te reizen – niet alleen met hoofdpersoon David, maar ook met jezelf.

David is een man op de rand van de afgrond. Bekkers schildert hem niet als held, maar als zoeker: een gekwetste ziel die op drift is geraakt tussen schuld, verlangen en een hunkering naar betekenis. Wat begint als een vlucht voor zijn verleden, ontvouwt zich langzaam tot een innerlijke pelgrimstocht. De uiterlijke gevaren – machtige vijanden, mislukte liefdes, het knagende besef van verloren tijd – blijken slechts de schaduwen van een dieper conflict: dat tussen angst en overgave.

Wat deze roman onderscheidt, is de manier waarop Bekkers psychologische diepgang weet te verbinden met spirituele symboliek. Hij verweeft inzichten uit oosterse wijsheidstradities, westerse mystiek en moderne psychologie tot een organisch geheel. De lessen van Davids leermeester doen denken aan zen koans: ze lijken eenvoudig, maar resoneren lang nadat je ze gelezen hebt.

De stijl van Bekkers is beeldrijk en meeslepend, soms poëtisch, soms rauw. Hij durft stil te staan bij pijn zonder in zwaarmoedigheid te vervallen. De reis voert langs exotische oorden en innerlijke diepten, maar de ware bestemming blijkt niet geografisch. Zoals de titel al suggereert, gaat het om de terugkeer naar de bron – het moment waarop het masker valt en de mens zichzelf ontmoet.

Reis naar de bron is het eerste deel van een trilogie, maar voelt als een afgerond geheel. Toch wekt het verlangen naar meer: naar wat er nog wacht in Reis van de hoop en Reis van de feniks.

Han Bekkers heeft met dit boek een brug geslagen tussen roman en levenskunst. Het is literatuur die niet alleen gelezen, maar beleefd wil worden – een uitnodiging tot zelfonderzoek verpakt in een avontuurlijk verhaal. Wie bereid is mee te reizen, zal niet onberoerd blijven.